20
Π Α Σ Χ Α Λ Ι Α Τ Ρ Α Υ Λ Ο Υ
Αυτό ήταν που αδυνατούσε ο Ανέστης να καταλάβει και
αυτή ήταν η αιτία των μόνιμων καβγάδων τους. Για τον
Αλέξανδρο ήταν θέμα ζωής και θανάτου η διατήρηση
της καλλιτεχνικής του φλόγας, που ψυχορραγούσε κάτω
από το μηχανικό σκιτσάρισμα προσώπων που του επέ-
βαλλε η επαγγελματική του ιδιότητα.
«Επιτέλους, Αλέξανδρε, πάτα στη γη. Πάψε να δι-
καιολογείς τα κατακάθια. Οι φονιάδες είναι φονιάδες
κι εύκολα θα ξανασκοτώσουν στην πρώτη ευκαιρία».
Κι όμως, ο Αλέξανδρος διαφωνούσε και δεν εννοούσε
να ενστερνιστεί την άποψη του άλλου, κι ας υποκρινόταν
ότι υποτασσόταν στο θέλημα του Ανέστη.
Περνούσε λοιπόν ατέλειωτες ώρες στο ατελιέ του
συντροφιά με τα σκίτσα του, προσπαθώντας να διακρί-
νει τα μηνύματα που εξέπεμπε το σώμα των φονιάδων
την ώρα της δίκης ή εκείνα που πάλευε να κρύψει η
σκόπιμη σιωπή τους.
«Το κορμί είναι φλύαρο» συνήθιζε να εξηγεί στον
Ανέστη, ο οποίος συχνά τον χλεύαζε επειδή σπαταλού-
σε τον χρόνο του σε πράξεις δίχως κανένα υλικό αντί-
κρισμα.
«Το ανθρώπινο σώμα “μιλάει” πάντα με απόλυτη ει-
λικρίνεια, ενώ οι λέξεις θολώνουν συχνά την αλήθεια,
σαν τη βροχή που θολώνει το νερό μιας λίμνης» αντέτει-
νε εκείνος πεισματικά, εκδηλώνοντας μια ανθρώπινη
κατανόηση που αγκάλιαζε ακόμα κι αυτούς που είχαν
διαπράξει τις πιο απερίγραπτες πράξεις.
1...,4,5,6,7,8,9,10,11,12,13 15,16