Page 4 - Η ΜΗΔΕΙΑ ΔΕ ΧΟΡΕΨΕ ΠΟΤΕ

10 Π Α Σ Χ Α Λ Ι Α Τ Ρ Α Υ Λ Ο Υ
Έξω είχε ακόμη ψύχρα, ρίχνοντας στο κρεβάτι όποιον
ξεγελιόταν κι έβγαζε το πανωφόρι του. Στην αίθουσα
όμως η ζέστη ήταν αφόρητη έτσι όπως οι ακτίνες του
ήλιου διαπερνούσαν τα τζάμια των παραθύρων που
αγκάλιαζαν περιμετρικά την αίθουσα, λιώνοντας τα κορ-
μιά των παρευρισκομένων και μετατρέποντας τον χώρο
σε καμίνι. Οι σφιχτές γραβάτες, τα κουμπωμένα ως τον
λαιμό πουκάμισα, τα αυστηρά κοστούμια, τα ταγέρ και
οι χαρτοφύλακες έκαναν τους δικηγόρους να ξεχωρίζουν
σαν τη μύγα μες στο γάλα ανάμεσα στο ετερόκλητα ντυ-
μένο κοινό, προσδίδοντάς τους το κύρος που επιβάλλε-
ται από την ιδιότητά τους.
Από τσάντες και τσέπες ξεπρόβαλλαν χαρτομάντιλα
με τα οποία σκούπιζαν νευρικά τα ιδρωμένα τους μέτω-
πα, ενώ από τα χείλη τους ξεπετιούνταν λόγια που πρό-
διδαν δυσφορία και αγανάκτηση.
«Γιατί αργούν; Πότε θ’ αρχίσουμε επιτέλους. Έχουμε
κι άλλες δουλειές» διαμαρτύρονταν οι ένορκοι με έκδη-
λη νευρικότητα, ξέροντας πως η δίκη της Στρατάκη
αποτελούσε υπόθεση ρουτίνας. Είναι κοινό μυστικό πως,
όσο πιο ειδεχθές είναι το έγκλημα, τόσο πιο εύκολη υπό-
θεση είναι η εκδίκασή του. Κάποιοι χασμουριούνταν
μάλιστα με στόματα που έχασκαν σαν σπηλιές, περιμέ-
νοντας να κάνουν το καθήκον τους και να σπεύσουν για
έναν αχνιστό καφέ στη λιακάδα.
Ο καιρός, οι υποθέσεις που είχαν αναλάβει, τα στοι-
χήματα για τις ποινές που θα επιβάλλονταν, οι συμβου-