ΤΟ ΒΑΜΜΕΝΟ ΠΟΥΛΙ | 27
Της φώναξα για τελευταία φορά, ενώ έβγαινα τρέχοντας στην
αυλή. Οι κότες κακάριζαν σαν παλαβές και χτυπούσαν τα φτερά
τους στον ορνιθώνα δίπλα στο σπίτι. Η συνήθως ατάραχη αγελάδα
μουγκάνιζε κι έδινε κουτουλιές στην πόρτα του αχυρώνα. Αποφά-
σισα να μην περιμένω την άδεια της Μάρτα κι άρχισα να ελευθε-
ρώνω τις κότες από μόνος μου. Εκείνες πετάχτηκαν έξω αλλόφρο-
νες κι άρχισαν να χτυπούν με απόγνωση τα φτερά τους, προσπα-
θώντας να πετάξουν. Η αγελάδα κατάφερε να γκρεμίσει την πόρτα
του αχυρώνα. Βρήκε ένα παρατηρητήριο σε απόσταση ασφαλείας
από τη φωτιά και βάλθηκε να μηρυκάζει σκεφτική την τροφή της.
Στο μεταξύ, το εσωτερικό της καλύβας είχε μεταβληθεί σε καμί-
νι. Φλόγες ξεπρόβαλλαν απ’ όλα τα ανοίγματα. Η αχυροσκεπή είχε
πιάσει φωτιά αποκάτω κι έβγαζε ανησυχητικούς καπνούς. Απορού-
σα με τη Μάρτα. Μα τόσο αδιάφορη την άφηναν λοιπόν όλα αυτά;
Τα φυλαχτά και τα μαγικά της την είχαν μήπως κάνει άτρωτη στη
φωτιά, που μετέτρεπε τα πάντα γύρω της σε στάχτη;
Ακόμη να βγει έξω. Η ζέστη γινόταν αφόρητη. Αναγκάστηκα να
πάω στην άλλη άκρη της αυλής. Η φωτιά είχε πλέον απλωθεί στο
κοτέτσι και στον αχυρώνα. Πλήθος αρουραίοι, τρομαγμένοι από τη
ζέστη, έτρεχαν σαν παλαβοί στην αυλή. Οι φλόγες καθρεφτίζονταν
στα κίτρινα μάτια μιας γάτας, που παρακολουθούσε το θέαμα από
τις σκοτεινές άκρες του χωραφιού.
Η Μάρτα πουθενά να φανεί, εγώ εξακολουθούσα ωστόσο να
πιστεύω ότι θα πρόβαλλε τελικά σώα και αβλαβής. Όταν όμως κα-
τέρρευσε ένας από τους τοίχους καταπλακώνοντας το καρβουνια-
σμένο εσωτερικό της καλύβας, άρχισα να αμφιβάλλω αν θα την
ξανάβλεπα ποτέ.
Στα σύννεφα καπνού που ανέβαιναν στον ουρανό μού φάνηκε
ότι διέκρινα ένα παράξενο παραλληλόγραμμο σχήμα. Τι να ήταν
άραγε; Μήπως η ψυχή της Μάρτα που δραπέτευε στους ουρανούς;
