14
J O H A N T H E O R I N
μυαλό του Μπρόμερσον. Αργότερα την ίδια μέρα αρχίζει να
μετρά το έδαφος με μεγάλες δρασκελιές.
Όταν όμως η καταιγίδα κοπάζει και οι παγωμένοι χτίστες
του φάρου αρχίζουν να βγάζουν με κόπο τα δοκάρια από το
νερό και να τα στοιβάζουν στο γρασίδι, πολλοί είναι αυτοί που
εξακολουθούν ν’ ακούν τις κραυγές των αντρών που πνίγονται.
Είμαι βέβαιη ότι οι χτίστες του φάρου δεν ξέχασαν ποτέ τις
κραυγές των πνιγμένων ναυτικών. Κι είμαι εξίσου βέβαιη ότι
οι πιο προληπτικοί απ’ αυτούς αμφισβήτησαν την απόφαση
του Μπρόμερσον να χτίσει μεγαλύτερο σπίτι χρησιμοποιώντας
την ξυλεία από ένα ναυάγιο.
Ένα σπίτι χτισμένο με ξύλα από τα οποία οι ναύτες πιά-
νονταν απελπισμένα για να μην πνιγούν – μέχρι που τους
κατάπιε η θάλασσα. Μήπως εγώ κι η μάνα μου θα έπρεπε
να το σκεφτόμασταν καλύτερα πριν μετακομίσουμε σ’ αυτό
το σπίτι στα τέλη της δεκαετίας του 1950; Μήπως κι εσείς
θα έπρεπε να το σκεφτόσασταν καλύτερα όταν πήγατε να
ζήσετε εκεί τριάντα χρόνια αργότερα, Κατρίνε;
Μίργια Ράμπε
1,2,3,4,5,6 8,9,10,11,12,13,14,15,16,17,...25