Page 6 - Το πιο σκοτεινό δωμάτιο

13 T O Π Ι Ο Σ Κ Ο Τ Ε Ι Ν Ο Δ Ω Μ Α Τ Ι Ο
«Πρέπει να φέρουμε τον παπά σε λιγάκι» λέει ο Μπρόμερ-
σον και κλείνει τα μάτια του νεκρού, για να μη χρειάζεται να
βλέπει το κενό τους βλέμμα.
Περνάνε τρεις ώρες και τα πτώματα άλλων πέντε ναυτικών
ξεβράζονται γύρω από το Ακρωτήρι των Χελιών. Μια σπασμέ-
νη πινακίδα βγαίνει κι αυτή στην ακτή: «Κρίστιαν Λούντβιχ
– Αμβούργο».
Και ξυλεία. Πάρα πολλή ξυλεία.
Ό,τι ξεβράζει η θάλασσα είναι δώρο από τον Θεό. Τώρα
ανήκουν στο Σουηδικό Στέμμα, δηλαδή σ’ αυτούς που πληρώ-
νουν για τους φάρους στο Ακρωτήρι των Χελιών.
Από το πουθενά οι χτίστες έχουν στα χέρια τους πρώτης
ποιότητας πεύκο, το οποίο αξίζει εκατοντάδες βασιλικά τάλαρα.
«Πρέπει να τα βγάλουμε στη στεριά» λέει ο Μπρόμερσον.
«Θα τα στοιβάξουμε κάπου μακριά απ’ τα κύματα».
Νεύει μόνος του και αγναντεύει τη χιονισμένη κοιλάδα. Το
νησί δεν έχει σχεδόν καθόλου δάση, αλλά τώρα θα μπορέσει να
χτίσει ένα πολύ μεγαλύτερο σπίτι από ξύλο, αντί για τα μικρά
πέτρινα σπιτάκια που σχεδίαζαν να φτιάξουν για τους φαρο-
φύλακες και τις οικογένειές τους στο Ακρωτήρι των Χελιών.
Ο Μπρόμερσον οραματίζεται ένα εντυπωσιακό αρχοντικό
με εσωτερική αυλή· το κυρίως κτίσμα θα έχει μεγάλα, ευάερα
δωμάτια και θα είναι ένα γερό σπίτι για όσους φροντίζουν τους
φάρους εδώ στις εσχατιές του κόσμου.
Μόνο που θα είναι ένα σπίτι χτισμένο από τα λάφυρα ενός
ναυαγίου κι αυτό μπορεί να φέρει κακοτυχία. Θα χρειαστεί να
κάνουν κάποια θυσία, ώστε να αντισταθμίσουν αυτή την κα-
κοτυχία. Ίσως μάλιστα να χτίσει κι ένα δωμάτιο προσευχής.
Ένα δωμάτιο αφιερωμένο στη μνήμη όσων πέθαναν στο Ακρω-
τήρι των Χελιών, στη μνήμη όλων των δύσμοιρων ψυχών που
δεν θάφτηκαν σε τόπο ιερό.
Η σκέψη αυτού του μεγαλύτερου σπιτιού χαράζεται στο