G EORG E R . R . MA R T I N
10
είχε έρθει ούτε μια φορά, και ο λόγος δεν ήταν μόνο οι τιμές.
Όσο κι αν του άρεσε η κουζίνα του Πλάντερς Χάουζ, δεν είχε
καμιά όρεξη για τους θαμώνες: τιμονιέρηδες, καπετάνιοι, μη
χανικοί, ναυτικοί του ποταμού, παλιοί φίλοι και παλιοί αντα
γωνιστές, που ήξεραν όλοι για την κακοτυχία του. Ο Άμπνερ
Μαρς δεν ήθελε τον οίκτο κανενός. «Πες μου ποιο είναι το
δωμάτιο του Γιορκ» είπε απότομα.
Ο υπάλληλος κούνησε νευρικά το κεφάλι του. «Ο κύριος
Γιορκ δεν είναι στο δωμάτιό του, καπετάνιε. Θα τον βρεις στην
τραπεζαρία, γευματίζει».
«Τώρα;
Τέτοια
ώρα;» Έριξε μια γρήγορη λοξή ματιά στο
σκαλιστό ρολόι του τοίχου κι ύστερα άνοιξε τα μπρούτζινα
κουμπιά του σακακιού του και έβγαλε το δικό του ρολόι από
το τσεπάκι του γιλέκου του. «Μεσάνυχτα και δέκα» είπε κα
τάπληκτος. «Και μου λες ότι
τρώει
;»
«Μάλιστα, καπετάνιε, τρώει. Έχει τις δικές του ώρες ο
κύριος Γιορκ και δεν είναι απ’ αυτούς που μπορείς να τους πεις
όχι, καπετάνιε».
Ο Μαρς γρύλισε με αγένεια, έβαλε το ρολόι του πίσω στο
τσεπάκι, στράφηκε χωρίς να πει λέξη και διέσχισε το πολυτε
λές λόμπι με μεγάλα, βαριά βήματα. Ήταν ψηλός και σωμα
τώδης, καθόλου υπομονετικός και όχι συνηθισμένος σε μετα
μεσονύχτιες επαγγελματικές συναντήσεις. Κουνούσε το μπα
στούνι περιπάτου του επιδεικτικά, με αέρα, σαν να μην του
είχε συμβεί καμιά συμφορά, σαν να ήταν ακόμη αυτός που
ήταν κάποτε.
Η τραπεζαρία ήταν ευρύχωρη και πολυτελής όσο το κε
ντρικό σαλόνι ενός μεγάλου ποταμόπλοιου, με κρυστάλλινους
πολυελαίους και γυαλισμένα μπρούτζινα φωτιστικά, τραπέζια
