14
«Όχι, Ντάλτον, έλα τώρα» τον έκοψε ο Κόουλ. «Σοβα-
ρέψου. Δεν είναι έτσι. Φίλοι είμαστε».
ΟΝτάλτον ανεβοκατέβασε τα φρύδια. «Οι γονείς μου
λένε πως ξεκίνησαν σαν φίλοι».
«Κόφ’ το, αηδία». Ο Κόουλ δε θα άφηνε τον Ντάλτον
να κάνει ή να πει κάτι που θα έκανε την Τζένα να υποψια
στεί πως τη θεωρούσε χαριτωμένη. «Δεν έπρεπε να σ’ το
είχα πει πως κάποτε μου άρεσε. Έχουν περάσει αιώνες
από τότε. Για πλάκα θα το κάνουμε».
Ο Ντάλτον μισόκλεισε τα μάτια για να δει καλύτερα.
«Μεγάλη παρέα μου φαίνεται».
Είχε δίκιο. Βρήκαν την Τζένα να περιμένει με άλλα
εφτά παιδιά – τρία από τα οποία ήταν αγόρια. Ήταν
ακόμη ντυμένη Κλεοπάτρα.
«Να τοι» είπε. «Μπορούμε να φύγουμε τώρα».
«Έχω τη διεύθυνση» είπε ο Κόουλ.
«Ξέρω πού είναι» είπε ο Μπλέικ. «Πήγα από εκεί νω-
ρίτερα».
«Πώς είναι;» ρώτησε ο Ντάλτον.
«Δεν μπήκα μέσα» απάντησε ο Μπλέικ. «Απλώς μένω
εκεί κοντά».
Ο Κόουλ ήξερε τον Μπλέικ από το σχολείο. Ήταν το
είδος του παιδιού που του άρεσε να μπαίνει αρχηγός και
μιλούσε πολύ. Πάντα ήθελε να κάνει τον τερματοφύλακα
στο διάλειμμα, παρόλο που δεν ήταν και τόσο καλός.
Ξεκίνησαν να περπατούν και ο Μπλέικ μπήκε μπρο-
στά. Ο Κόουλ βρέθηκε κοντά στην Τζένα. «Πώς σε λένε
λοιπόν;» ρώτησε ο Κόουλ.
