8
ΟΚόουλ κούνησε το κεφάλι. «Ο τύπος που μετακόμι-
σε εκεί υποτίθεται ότι είναι εξπέρ στα ειδικά εφέ. Μάλλον
δούλευε σε τίποτα μεγάλες ταινίες. Ίσως να είναι υπερ-
βολές, ακούω όμως συνέχεια απίστευτα πράγματα. Πρέ-
πει να το δούμε».
«Ναι, σίγουρα, είμαι πολύ περίεργος» είπε ο Ντάλτον.
«Δε θέλω όμως να χάσω τα γλυκά».
Ο Κόουλ το σκέφτηκε για ένα λεπτό.
Είχε
δει
πέρσι
μερικά παιδιά της έκτης να τριγυρνούν στη γειτονιά του
για κέρασμα-ή-πλάκα. Μερικά μάλιστα έμοιαζαν και πιο
μεγάλα. Άλλωστε, τι σημασία είχε τι σκέφτονταν οι άλλοι;
Αν ο κόσμος χάριζε γλυκά, γιατί να μην το εκμεταλλευ-
τούν; Αφού ήδη φορούσαν τις στολές. «Εντάξει. Μπορού-
με να ξεκινήσουμε νωρίς».
«Καλό μού ακούγεται».
Χτύπησε το πρώτο κουδούνι. Σε λίγο θα άρχιζε το μά-
θημα. «Τα λέμε» είπε ο Κόουλ.
«Αργότερα».
Ο Κόουλ μπήκε στην τάξη και πρόσεξε ότι η Τζένα
Χαντ ήταν ήδη στο θρανίο της. Προσπάθησε να μη δείξει
ότι τον ενδιέφερε. Του άρεσε, όχι όμως
έτσι
. Μπορεί βέ-
βαια παλιά να ένιωθε ταραχή και φόβο όποτε ήταν κοντά,
τώρα όμως ήταν απλώς φίλοι.
Αυτό έλεγε τουλάχιστον στον εαυτό του, ενώ προσπα-
θούσε να πάει στη θέση του πίσω της. Ήταν ντυμένος
σκιάχτρο που το είχαν χρησιμοποιήσει για εξάσκηση στην
τοξοβολία. Τα φτερωτά βέλη που εξείχαν από το στήθος
και τα πλευρά δεν τον βοηθούσαν καθόλου να καθίσει.
