16
Κόουλ, αν και δεν ήταν σίγουρος ότι είχε μες στο σακού-
λι του καμιά.
«Άκουσαπως έχουναληθινάπτώματα» εξηγούσεοΜπλέ-
ικ. «Σώματα νεκρών που έγιναν δωρεά στην επιστήμη, αλ-
λά τα έκλεψαν για να τα χρησιμοποιήσουν στο στόλισμα».
«Λες να ’ναι αλήθεια;» αναρωτήθηκε ο Ντάλτον.
«Αμφιβάλλω» είπε ο Κόουλ. «Θα κατέληγε στη φυλα-
κή ο τύπος».
«Και τι ξέρεις εσύ;» τον προκάλεσε ο Μπλέικ. «Έχεις
κλέψει εσύ πτώματα;»
«Όχι» είπε ο Κόουλ. «Δεν είχε λεφτά η μαμά σου να
με προσλάβει».
Όλοι γέλασαν με αυτό και ο Μπλέικ δεν ήξερε τι να
πει. Ήταν πάντα καλός στις απαντήσεις του ο Κόουλ.
Ήταν ο καλύτερος μηχανισμός άμυνάς του και συνήθως
τα παιδιά απέφευγαν να τον ενοχλούν.
Όσο προχωρούσαν, ο Κόουλ προσπαθούσε να βρει
δικαιολογία για να πλησιάσει την Τζένα. Δυστυχώς τώρα
είχε από τημιαπλευρά τηΛέισι και από την άλλη τηΣάρα.
ΟΚόουλ είχε μιλήσει αρκετάμαζί της για να νιώθει κάπως
άνετα κοντά της. Με τη Σάρα και τη Λέισι όμως τα πράγ-
ματα ήταν αλλιώς. Δεν μπορούσε να βρει το θάρρος να
μπει στη μέση και να αρχίσει να μιλάει μαζί τους. Οποιο-
δήποτε σχόλιο ερχόταν στο μυαλό του φάνταζε αδέξιο και
βεβιασμένο. Τουλάχιστον ο Ντάλτον είχε άφθονες απο-
δείξεις πως εκείνος και η Τζένα ήταν απλώς φίλοι.
Ο Κόουλ πρόσεχε τη διαδρομή. Είχε την ελπίδα ότι ο
Μπλέικ θα τους πήγαινε από λάθος δρόμο, δεν έκανε
