13
σχολείου, δεν ήταν όμως δα πως θα έβγαιναν και ρα-
ντεβού. Απλώς θα ήταν μαζί με άλλα παιδιά που θα
πήγαιναν να δουν αν το στοιχειωμένο στενό ήταν στ’
αλήθεια καλό.
Μερικά λεπτά αργότερα ο κύριος Μπροκ ξεκίνησε το
μάθημα. Ήταν ντυμένος καουμπόι με δερμάτινες περι-
σκελίδες, μεγάλο καπέλο και σήμα σερίφη. Όχι και ο
καλύτερος τρόπος για να τον πάρουν στα σοβαρά.
Ο Κόουλ περπατούσε στον δρόμο δίπλα στον Ντάλτον
με το ένα πόδι στο πεζοδρόμιο και το άλλο στο χαντάκι.
Εξακολουθούσε να είναι σκιάχτρο χτυπημένο από βέλη.
Το άχυρο που εξείχε στον λαιμό του τον γαργαλούσε κά-
τω από το σαγόνι. ΟΝτάλτον ήταν ακόμη ντυμένος θλιμ-
μένος κλόουν.
«Ήθελε να συναντηθείτε στο κοντάρι;» ρώτησε ο
Ντάλτον για να σιγουρευτεί.
«Κοντά στο σπίτι» είπε ο Κόουλ. «Όχι πάνω στο γρα-
σίδι του».
Ο Ντάλτον ανέβασε το μανίκι του σακακιού και κοί-
ταξε το ρολόι. «Θα πάμε νωρίς».
«Λίγο μόνο».
«Φοβάσαι;»
ΟΚόουλ τον αγριοκοίταξε. «Δε φοβάμαι τα στοιχειω-
μένα σπίτια».
«Δε μιλάω για το στοιχειωμένο στενό» εξήγησε οΝτάλ-
τον. «Από πάντα δε σου άρεσε λίγο...»
