[ 21 ]
γραμμές κώδικα. Η διαφορά μας, όμως, είναι ότι εμείς είναι
πιο δύσκολο να αλλάξουμε τη συμπεριφορά μας. Είμαστε όπως
είμαστε».
«Αυτό που λες δεν έχει νόημα» είπε η βοηθητική μονάδα. Η
πλαστική κίτρινη επιδερμίδα χαράχτηκε από γραμμές συνοφρυώ
ματος. «Γιατί θέλουν να καταστρέψουν τον κόσμο τους οι άν
θρωποι;»
Η πόρτα μπροστά τους άνοιξε μια σταλιά. Το τρίξιμο των
μεντεσέδων γύρω από τους οποίους περιστρεφόταν η θωρακι
σμένη πόρτα βάρους τριών τόνων αντήχησε στη σκοτεινή και
σκονισμένη αίθουσα ελέγχου, την οποία πλαισίωναν τοίχοι
καλυμμένοι με μεγάλες γυάλινες οθόνες. Πάνω από εκατό χρό
νια είχαν περάσει από την εποχή που είχε κατασκευαστεί αυτή
η εγκατάσταση ως κέντρο διοίκησης και ελέγχου στο πλαίσιο
της προετοιμασίας για έναν πυρηνικό πόλεμο με τη Ρωσία, ο
οποίος εκείνη την εποχή φάνταζε αναπόφευκτος. Τώρα πια
παρουσίαζε μόνο μουσειακό ενδιαφέρον.
Ο Ρασίμ κοντοστάθηκε μπροστά στην ανοιχτή πόρτα, απ’
όπου ξεκινούσε ένας σκοτεινός διάδρομος. «Φαντάζομαι πως
είναι στη φύση μας. Δε μας αρέσουν τα άσχημα νέα… οπότε
απλά τα αγνοούμε».
«
Κούκου
! Αυτό είναι σκέτη βλακεία!»
Ο Ρασίμ χαμογέλασε. Ο τρόπος ομιλίας της βοηθητικής μο
νάδας ήταν επίσης αποτέλεσμα χακαρίσματος.
«Είναι
όντως
βλακεία, Μπάμπα. Υπήρξε μια εποχή που είχα
με ακόμη τη δυνατότητα να αντιστρέψουμε την κατάσταση. Να
σώσουμε τη Γη από την υπερθέρμανση. Αλλά μάλλον μας φά
νηκε υπερβολικά μεγάλος κόπος, οπότε δεν ασχοληθήκαμε».
«Καλά, πολύ κούκου» τσίριξε πάλι ο Μπάμπα.
Ο Ρασίμ χαμογέλασε.
Αυτό ακριβώς… κούκου.
Προχώρησε στον διάδρομο. Η θωρακισμένη πόρτα έκλεισε
