[ 20 ]
ουσία ήταν να αλλάξει το χρώμα του πλαστικού δέρματος από
γκρίζο σε έντονο κίτρινο και να πλάσει τα χαρακτηριστικά του
προσώπου σε μια απομίμηση της χαζοχαρούμενης φάτσας του
καρτούν.
«Μα γιατί, καπετάνιο;» ρώτησε πάλι με τσιριχτή φωνή. Το
ρομπότ κοίταξε τον Ρασίμ με τα μεγάλα ολοστρόγγυλα μάτια
του πάνω από την οριζόντια και μακριά σαν πίκλα μύτη του και
τα δύο πεταχτά ορθογώνια δόντια του.
Ο Ρασίμ θυμόταν αμυδρά την παλιά σειρά κινουμένων σχε
δίων. Την παρακολουθούσε ο παππούς του, που γελούσε τρα
νταχτά με τα χαζά και αστεία καμώματα που έβλεπε στην οθόνη.
Είχε προσπαθήσει να αναπλάσει εκείνη την αμυδρή παιδική
ανάμνηση. Ένιωσε και πάλι παιδί την ώρα που χάκαρε τον κώ
δικα ρυθμίσεων της μονάδας και είδε το πολυγονιδιακό πλαστι
κό να αλλάζει χρώμα και να αναπροσαρμόζεται. Κοιτάζοντας
το περίεργο ρομπότ, σκεφτόταν ότι είχε πλησιάσει πολύ κοντά,
μολονότι δεν ήταν απόλυτα σίγουρος αν είχε θυμηθεί σωστά το
όνομα του ήρωα.
«Μπάμπα Σφουγγαράκη… δεν είναι εύκολο να σ’ το εξηγή
σω».
«Σε παρακαλώ, καπετάνιο, εξήγησέ το μου! Σε παρακαλώ!»
«Λοιπόν, νομίζω ότι υπάρχει σχεδιαστικό σφάλμα στον προ
γραμματισμό μας».
«Στον
προγραμματισμό
σας; Μα οι άνθρωποι δε διαθέτουν ρου
τίνες τεχνητής νοημοσύνης!» τσίριξε οΜπάμπα Σφουγγαράκης.
Ο Ρασίμ ανασήκωσε τα γυαλιά του κι έδιωξε ένα σκούρο
τσουλούφι που έπεφτε στο πρόσωπό του. Σταμάτησαν μπρο
στά σε μια κλειστή πόρτα και ο Ρασίμ έβαλε το αριστερό του
μάτι μπροστά από το σκάνερ ταυτοποίησης αμφιβληστροει
δούς. «Είναι σχήμα λόγου, Μπάμπα Σφουγγαράκη. Το θέμα
είναι ότι έχουμε κι εμείς ελαττώματα, σαν τις κακογραμμένες
