[ 19 ]
ΚΕΦΆΛΑΙΟ 2
2070, Όρος Τσεγιέν, Κολοράντο Σπρινγκς
«
Μ
α γιατί, καπετάνιο;»
Ο Ρασίμ Ανουάρ κούνησε το κεφάλι με την παιδιάστι
κη ερώτηση, με την τσιριχτή φωνή και το μόνιμο χαζό χαμόγε
λο του ρομπότ – όλα κατόπιν προσωπικής επιλογής του ίδιου
του Ρασίμ, φυσικά. Ο εργαστηριακός βοηθός του –που ανήκε
στις μονάδες μισού μεγέθους– του έφτανε ως τη μέση σε ύψος.
Η εργοστασιακή επιδερμίδα από πολυγονιδιακό υλικό έκανε τις
μονάδες οικιακών βοηθών να μοιάζουν με παιδιά από πλαστε
λίνη. Άτριχα πρόσωπα με σκόπιμα τεχνητή, απαθή, ουδέτερη
έκφραση. Διέφεραν όμως στο σχήμα και στο μέγεθος. Το μο
ντέλο που χρησιμοποιούσε ο Ρασίμ στο εργαστήριό του ήταν
σχεδιασμένο ειδικά γι’ αυτό το περιβάλλον, με κοντόχοντρο
τετράγωνο σώμα. Δε θύμιζε σε τίποτα παιδί από πλαστελίνη,
αλλά μάλλον αρχειοθήκη με πόδια.
Ο Ρασίμ δεν μπόρεσε να αποφύγει τον πειρασμό να προσαρ
μόσει την εμφάνιση της μονάδας στα γούστα του, καθώς το
σπασικλάκι μέσα του αναζητούσε διέξοδο έκφρασης. Ούτως ή
άλλως, το στάνταρ σχήμα και οι εργοστασιακές ρυθμίσεις της
βοηθητικής μονάδας παρέπεμπαν λίγο πολύ στα χαρακτηριστι
κά του ήρωα κινουμένων σχεδίων, τόσο πολύ μάλιστα, που το
σπάσιμο του κώδικα ρυθμίσεων της επιδερμίδας από πολυγο
νιδιακό υλικό, προκειμένου να κάνει τη βοηθητική μονάδα να
μοιάσει ακόμα περισσότερο με τον συγκεκριμένο ήρωα, δεν
του πήρε πάνω από δύο ώρες. Το μόνο που χρειάστηκε στην
