[ 16 ]
σε μια παραμορφωμένη μάζα από σάρκες, είχε προσπαθήσει
να της πει κάτι για τον γαλάζιο αρκούδο την ώρα που πέθαινε.
Κάτι που έπρεπε να ακούσει μόνο αυτή. Η Σαλ αναρωτιόταν
πώς ήταν δυνατόν ένα λούτρινο παιχνίδι –τόσο φθαρμένο και
ελεεινό μάλιστα– να έχει την οποιαδήποτε «σημασία» για τον
οποιονδήποτε, εκτός ίσως από το να προσφέρει θαλπωρή σε
κάποιο παιδί.
Άρχισε πάλι να γράφει στο ημερολόγιό της.
Από την άλλη είναι και η στολή του Λίαμ.
Για ένα πράγμα ήταν σίγουρη: Πίστευε αυτό που είχε δει με
τα ίδια της τα μάτια. Είχε πάει να ξανακοιτάξει προσεκτικά τη
στολή που κρεμόταν στην ντουλάπα έξω ακριβώς από την εσοχή
όπου ήταν οι κουκέτες τους. Εκεί μέσα κρέμονταν τα ρούχα που
φορούσαν όλοι τους την ημέρα που είχαν φτάσει στη στοά. Δεν
τα χρησιμοποιούσαν πια γιατί ήταν υπερπολύτιμα, ένας τελευ
ταίος δεσμός με τις ζωές τους πριν γίνουν Φύλακες του Χρόνου.
Είχε ξεκρεμάσει τη στολή του Λίαμ, την ίδια στολή που φο
ρούσε τη νύχτα που είχε βυθιστεί ο
Τιτανικός
. Το χιτώνιο με τη
διπλή σειρά των μπρούντζινων κουμπιών και το αστέρι της
White Star Line στο μοβ κολάρο. Και ναι… είδε με τα μάτια της
αυτό που έψαχνε: ένα σημάδι σαν κόμμα, έναν αχνό λεκέ από
κόκκινο κρασί στον δεξιό ώμο. Τόσο αχνό, που δε φαινόταν
σχεδόν. Κάποιος κάποτε είχε κάνει μεγάλο κόπο για να τον κα
θαρίσει, αλλά δεν τα κατάφερε.
Αυτό ήταν το θέμα όμως. Τον ίδιο ακριβώς λεκέ…
τον ίδιο
ακριβώς όμως…
είχε και η στολή που ήταν κρεμασμένη σ’ εκείνο
το παράξενο μικρό μαγαζί που νοίκιαζε κοστούμια μερικά τε
τράγωνα παρακάτω. Ένα πανομοιότυπο αντίγραφο της στολής
του Λίαμ. Η Σαλ σημείωσε το προφανές ερώτημα στο ημερολό
γιό της.
Πώς γίνεται να υπάρχει αντίγραφο της στολής του σ’ εκείνο το μαγαζί;
