[ 17 ]
Ένα ερώτημα που μπορούσε να απαντηθεί με χίλιους δυο
τρόπους, αν και κανείς δεν της άρεσε ιδιαίτερα. Η πιο στενό
χωρη απάντηση ήταν και αυτή που αποφάσισε να καταγράψει
στο ημερολόγιό της.
Μήπως αυτό σημαίνει ότι έχουμε ξαναβρεθεί εδώ;
Σήκωσε τα μάτια από τις σημειώσεις της. Το φορτηγό εξα
κολουθούσε να προσπαθεί να περάσει ξυστά δίπλα από το ταξί,
και οι δύο οδηγοί εξακολουθούσαν να λούζουν ο ένας τον άλλον
με βρισιές, αν και το μανιασμένο σβούρισμα των στεγνωτηρίων
του πλυντηρίου έπνιγε τις μπρουκλινέζικες φωνές τους. Γύρισε
και κοίταξε τη στρογγυλή πόρτα του πλησιέστερου μηχανήματος
στο οποίο στέγνωναν τα ρούχα τους, τα δικά της και της Μάντι.
Τώρα πια είχαν μόνο ρούχα του 2001, που τους επέτρεπαν να
περνούν απαρατήρητες. Τα μάτια της καρφώθηκαν στο ανοι
χτοπράσινο σοσόνι που στριφογύριζε ασταμάτητα, κολλημένο
πάνω στο τζάμι της πόρτας, αιχμάλωτο σ’ έναν στρόβιλο ανα
πόδραστων δυνάμεων.
Όπως κι εμείς
. Αυτή, η Μάντι και ο Λίαμ, τρεις δύσμοιρες
ψυχές που είχαν εγκλωβιστεί εν αγνοία τους σ’ έναν ατέρμονο
κύκλο, στον οποίο ήταν καταδικασμένοι να ζουν ξανά και ξανά
από την αρχή.
Κατέβασε το βλέμμα στο στιλό που κρατούσε στο χέρι της
και στο ημερολόγιο – ένα κοινό τετράδιο με διαγραμμισμένα
φύλλα, από αυτά που μπορούσες ν’ αγοράσεις σε οποιοδήποτε
χαρτοπωλείο. Το ξεφύλλισε και συνειδητοποίησε ότι πάνω από
το ένα τέταρτο των σελίδων του ήταν γεμάτο με τα μικρά, τα
κτικά της γράμματα, με σκιτσάκια και μουντζούρες. Και πριν
από την πρώτη καταχώριση του ημερολογίου, γραμμένη μήνες
–ή, ακριβέστερα, κύκλους της χρονοσφαίρας τους– πριν… στο
σημείο εκείνο είδε τα σκισμένα περιθώρια πολλών δεκάδων
σελίδων · κάποιος τις είχε σκίσει.
