[ 23 ]
πετρέλαιο και τα άλλα ορυκτά καύσιμα είχαν εξαντληθεί πολύ
νωρίτερα. Ίσως τότε να υπήρχαν ακόμη πολικοί πάγοι».
Ο Ρασίμ, όπως και όλοι οι συνομήλικοί του, είχε περάσει την
παιδική του ηλικία σ’ έναν κόσμο που άλλαζε διαρκώς λόγω των
μόνιμων μεταναστευτικών ρευμάτων. Εκατομμύρια
–δισεκατομ-
μύρια–
άνθρωποι έπαιρναν τον δρόμο της προσφυγιάς, εγκατα
λείποντας τα εδάφη τους, που υποχωρούσαν κάτω από την αυ
ξανόμενη άνοδο των μολυσμένων υδάτων.
«Σημειωτέον… το πραγματικό πρόβλημα, Μπάμπα, ήταν
πως γίναμε πάρα πολλοί».
«Πάρα πολλοί άνθρωποι;»
«Δέκα δισεκατομμύρια σχεδόν. Η κατάσταση ήταν εκατό τοις
εκατό μη βιώσιμη». Κοίταξε τη βοηθητική μονάδα, που βάδιζε
με άγαρμπα βήματα δίπλα του. «Ήμασταν απίστευτα βλάκες,
Μπάμπα».
Το ρομπότ έγνεψε και η πλαστική μακρουλή μύτη του ταρα
κουνήθηκε ελαφρά. «Καλά. Τελείως κούκου».
Τροφή για δέκα δισεκατομμύρια στόματα.
Πώς επιτρέψαμε να
γιγαντωθεί τόσο το πρόβλημα του υπερπληθυσμού;
Θυμήθηκε κάτι που του είχε πει κάποτε ένας καθηγητής – το
Σύνδρομο του Τρυβλίου Πέτρι
. Πάρε ένα πιάτο και τοποθέτησε μέ
σα ένα βακτήριο μαζί με θρεπτικό υλικό. Αν το αφήσεις εκεί για
ικανό χρονικό διάστημα, το βακτήριο θα γεμίσει όλο το πιάτο
και τότε… τότε, φίλε μου, θα στραφεί ενάντια στον ίδιο του τον
εαυτό και θα αρχίσει να συμπεριφέρεται σαν κανίβαλος, τρώ
γοντας τις ίδιες του τις πρωτεΐνες για να επιβιώσει.
«Ό,τι έσπειρες θερίζεις» είπε ο Μπάμπα Σφουγγαράκης.
Κοίταξε τον Ρασίμ με τα ορθάνοιχτα μάτια του γεμάτα προσμο
νή. «Είναι σωστή η παροιμία;»
Ο Ρασίμ έγνεψε. «Ναι, Μπάμπα. Μπράβο σου».
«Ουάου, ευχαριστώ!»
