ΤΟ Κ Α Τ ΑΦ Υ Γ Ι Ο ΤΩΝ ΑΝΕΜΩΝ
25
Η θύελλα δυνάμωνε . ένιωθε ένα τρέμουλο στον αέρα. Η Μά-
ρις, μεθυσμένη από την έξαψη, άφησε γρήγορα τη σκύλλα
πολύ πίσω της και ξαναβρέθηκε ολομόναχη, να πετάει αβίαστα
μέσα σ’ έναν άδειο, σκοτεινό κόσμο ουρανού και θάλασσας,
όπου το μόνο που ακουγόταν ήταν ο ήχος του ανέμου πάνω
στα φτερά της.
Τελικά, ξεπρόβαλε μέσα από τη θάλασσα το νησί: ο προο-
ρισμός της. Αναστέναξε λυπημένη για το τέλος του ταξιδιού
και άρχισε να κατεβαίνει.
Η Τζίνα και ο Τορ, δύο ντόπιοι στεριανοί –η Μάρις δεν
είχε ιδέα τι έκαναν όταν δεν φρόντιζαν τους επισκέπτες ανε-
μοπόρους– βρίσκονταν στην πίστα προσγείωσης. Διέγραψε
έναν κύκλο από πάνω τους για να τραβήξει την προσοχή τους.
Οι δύο στεριανοί σηκώθηκαν από τη μαλακή αμμουδιά και
άρχισαν να κουνάνε τα χέρια τους. Τη δεύτερη φορά που πέ-
ταξε από πάνω τους, ήταν έτοιμοι. ΗΜάρις άρχισε να χαμη-
λώνει ολοένα και περισσότερο, μέχρι που τα πόδια της βρέ-
θηκαν μερικά εκατοστά πάνω από το έδαφος . η Τζίνα και ο
Τορ έτρεχαν στην αμμουδιά, παράλληλα με αυτήν, έχοντας
πάρει ο καθένας θέση δίπλα από τα φτερά της. Τα πόδια της
άγγιξαν ξυστά την επιφάνεια και η Μάρις άρχισε να κόβει
ταχύτητα τινάζοντας πίδακες άμμου.
Τελικά σταμάτησε, με το σώμα της ξαπλωμένο πάνω στην
κρύα, στεγνή άμμο. Ένιωθε σαν χαζή. Όταν προσγειώνονται
οι ανεμοπόροι είναι σαν τουμπαρισμένες χελώνες . μπορούσε
να σηκωθεί όρθια αν χρειαζόταν, αλλά ήταν μια επίπονη, ντρο-
πιαστική διαδικασία. Παρ’ όλα αυτά, είχε προσγειωθεί καλά.
ΗΤζίνα και ο Τορ άρχισαν να διπλώνουν τα φτερά, μαζεύο-
ντας τους τριαντάποντους αρμούς έναν έναν. Με κάθε ακτίνα
