ΤΟ Κ Α Τ ΑΦ Υ Γ Ι Ο ΤΩΝ ΑΝΕΜΩΝ
29
καταιγίδα από πάνω της. Μόλις βρέθηκε στον αέρα δεν γύρι-
σε να κοιτάξει ούτε μία φορά τους δύο στεριανούς που την
ακολουθούσαν μελαγχολικά με τα μάτια τους. Πολύ σύντομα
θα ήταν σαν αυτούς.
Δεν πήρε τον δρόμο της επιστροφής, παρά ακολούθησε
τους θυελλώδεις ανέμους που φυσούσαν μανιασμένα πια, προς
τα δυτικά. Σε λίγο θα ξεκινούσαν οι κεραυνοί και η βροχή και
τότε ηΜάρις θα αναγκαζόταν να ανέβει ψηλότερα, πάνω από
τα σύννεφα, όπου δεν θα κινδύνευε τόσο από τις αστραπές.
Στο νησί της, όλα θα είχαν ησυχάσει πια και η θύελλα θα είχε
περάσει. Οι ντόπιοι θα είχαν κατέβει στην ακτή και θα χτένι-
ζαν την παραλία, ψάχνοντας να δουν τι είχαν φέρει οι άνεμοι,
ενώ λιγοστά μικρά ψαροκάικα μπορεί να άνοιγαν πανιά με την
ελπίδα να μην πάει στράφι η ψαριά μιας ολόκληρης μέρας.
Ο άνεμος τραγουδούσε και την έσπρωχνε και η Μάρις κο-
λυμπούσε με χάρη στο εναέριο ρεύμα. Τότε, όμως, για έναν
ανεξήγητο λόγο, της ήρθε στο μυαλό ο Κολ. Και άξαφνα, έχα-
σε την αίσθηση του ανέμου. Ταλαντεύτηκε, έκανε βουτιά, αλ-
λά ξανανέβηκε αμέσως, ορτσάροντας και γυρεύοντας να ξα-
ναβρεί τον άνεμο. Και αναθεμάτισε τον εαυτό της. Ήταν
τόσο όμορφα πριν – γιατί έπρεπε να τελειώσουν όλα έτσι;
Αυτή εδώ μπορεί να ήταν η τελευταία της πτήση, έπρεπε να
είναι και η καλύτερη. Μάταια όμως . είχε χάσει τη σιγουριά
της. Αυτή και ο άνεμος δεν ήταν πια εραστές.
Άρχισε να πετάει κόντρα στη θύελλα, να την αντιπαλεύει
σθεναρά, να της αντιστέκεται μέχρι που οι μύες της πιάστηκαν
και πόνεσαν. Άρχισε να παίρνει ύψος . άπαξ και έχανες την
αίσθηση του ανέμου, δεν ήταν ασφαλές να πετάς τόσο κοντά
στο νερό.
