G EORG E R . R . MA R T I N & L I S A TUT T L E
32
όπως πάντα, αλλά σχεδόν άδεια. Ο Γκαρθ, ένας κοντός, μυώ-
δης ανεμοπόρος, καμιά δεκαριά χρόνια μεγαλύτερός της, ήταν
ο μόνος εκεί. Σήκωσε τα μάτια του από τη θέση όπου καθόταν
κοντά στη φωτιά και τους φώναξε. Η Μάρις ήθελε να του
απαντήσει, αλλά ο λαιμός της είχε φράξει από τη λαχτάρα και
έσφιγγε δυνατά τα δόντια της. Ο Ντόρελ την οδήγησε κοντά
στο τζάκι.
«Την κράτησα έξω στο ψοφόκρυο, ο βλάκας» είπε οΝτόρελ.
«Ζεστάθηκε το κίβας; Βάλε μας λίγο». Έβγαλε βιαστικά και
επιδέξια τα βρεγμένα, λασπωμένα ρούχα του και πήρε δύο
μεγάλες πετσέτες από μια στοίβα κοντά στη φωτιά.
«Και γιατί να χαραμίσω το κίβας μου για πάρτη σου;» είπε
με βροντερή φωνή ο Γκαρθ. «Για τηΜάρις, μάλιστα, που είναι
πανέμορφη και εξαιρετική ανεμοπόρος» είπε και έκανε πως
υποκλίθηκε τάχα προς το μέρος της.
«Καλά θα κάνεις να χαραμίσεις το κίβας σου για πάρτη μου»
είπε ο Ντόρελ, ενώ σκουπιζόταν με ζωηρές κινήσεις με τη
μεγάλη πετσέτα «εκτός κι αν προτιμάς να το χαραμίσεις στο
πάτωμα».
Ο Γκαρθ απάντησε με τη σειρά του, και έτσι συνεχίστηκε
η στιχομυθία τους με πειράγματα και απειλές. Η Μάρις δεν
έδινε σημασία – τους είχε ξανακούσει. Άρχισε να στύβει τα
μαλλιά της, παρακολουθώντας τα ρυάκια του νερού πάνω στις
πέτρες της εστίας και πόσο γρήγορα εξατμίζονταν. Κοίταξε
τον Ντόρελ, προσπαθώντας να αποτυπώσει στη μνήμη της το
λεπτό, μυώδες κορμί του –είχε ωραίο σώμα για ανεμοπόρο– και
τις γρήγορες εναλλαγές των εκφράσεων του προσώπου του
καθώς αλληλοπειράζονταν με τον Γκαρθ. Τότε, όμως, εκείνος
γύρισε προς το μέρος της, σαν να διαισθάνθηκε το βλέμμα της
