ΤΟ Κ Α Τ ΑΦ Υ Γ Ι Ο ΤΩΝ ΑΝΕΜΩΝ
33
πάνω του, και το πρόσωπό του γλύκανε. Το τελευταίο πείραγ-
μα του Γκαρθ έγινε δεκτό με αμήχανη σιωπή. ΟΝτόρελ άγγι-
ξε τρυφερά τη Μάρις και χάιδεψε τη γραμμή του σαγονιού
της.
«Τρέμεις ακόμη». Της πήρε την πετσέτα από τα χέρια και
την τύλιξε γύρω της. «Γκαρθ, βγάλε το μπουκάλι από τη φωτιά
πριν σκάσει κι έλα να ζεσταθούμε όλοι μαζί».
Το κίβας ήταν ζεστό κρασί, αρωματισμένο με μπαχαρικά,
που σερβιριζόταν με σταφίδες και ξηρούς καρπούς σε μεγάλες
πέτρινες κούπες. Με την πρώτη γουλιά, ηΜάρις ένιωσε λεπτές
πύρινες γλώσσες να εισχωρούν στις φλέβες της και σταμάτησε
να τουρτουρίζει.
Ο Γκαρθ τής χαμογέλασε. «Καλό, έτσι; Όχι ότι μπορεί να
το εκτιμήσει ο Ντόρελ. Έπιασα κότσο έναν σιχαμένο ψαρά
και του πήρα δώδεκα μπουκάλια. Τα βρήκε σ’ ένα ναυάγιο,
αλλά δεν είχε ιδέα τι ήταν και η γυναίκα του δεν τα ήθελε στο
σπίτι. Του τα αντάλλαξα με κάτι μπιχλιμπίδια, κάτι μεταλλικές
χάντρες που είχα πάρει για την αδελφή μου».
«Και η αδελφή σου τι θα πάρει;» ρώτησε ηΜάρις, πίνοντας
το κίβας γουλιά γουλιά.
Ο Γκαρθ ανασήκωσε τους ώμους του. «Η αδελφή μου; Α,
έκπληξη θα της έκανα έτσι κι αλλιώς. Θα της φέρω κάτι από
το Πάουιτ την επόμενη φορά που θα πάω. Τίποτα ζωγραφι-
σμένα αυγά».
«Άμα δεν τ’ ανταλλάξει με τίποτα άλλο στον δρόμο, φυσικά»
είπε ο Ντόρελ. «Αν πάρει ποτέ δώρο έκπληξη η αδελφή σου,
εμένα να μου τρυπήσεις τη μύτη, Γκαρθ. Είσαι γεννημένος
έμπορος. Νομίζω ότι θ’ αντάλλαζες και τα φτερά σου ακόμα
αν είχες καμιά καλή προσφορά».
