G EORG E R . R . MA R T I N & L I S A TUT T L E
24
νερό, θα σήμαινε μια άγαρμπη πτώση από τον ουρανό. Και
θάνατο, αφού δεν κολυμπάς πολύ μακριά με άνοιγμα φτερών
έξι μέτρων.
Η Μάρις ήταν παράτολμη, αλλά ήξερε τους ανέμους απέ-
ξω κι ανακατωτά.
Ευθεία μπροστά της είδε να ξεπροβάλλει στον ορίζοντα ο
λαιμός μιας σκύλλας, σαν κουλουριασμένο μαύρο σκοινί, και
αντέδρασε σχεδόν ενστικτωδώς. Το δεξί της χέρι τράβηξε προς
τα κάτω τη δερμάτινη λαβή του φτερού, ενώ το αριστερό της
υψώθηκε. Μετατόπισε όλο της το βάρος. Τα τεράστια αση-
μένια φτερά –λεπτά σαν γάζα και σχεδόν αβαρή, αλλά απείρως
δυνατά– μετατοπίστηκαν μαζί με το σώμα της και έστριψαν.
Η μύτη ενός φτερού γρατζούνισε τα αφρισμένα κύματα από
κάτω, ενώ το άλλο ανυψώθηκε . η Μάρις έπιασε με σιγουριά
τα ανοδικά ρεύματα του αέρα και άρχισε να σκαρφαλώνει.
Ο θάνατος, ο θάνατος στον αέρα, κλωθογύριζε στο μυαλό
της, αλλά δεν είχε σκοπό να έχει τέτοιο τέλος . να επιτρέψει
να τη γραπώσουν από τον αέρα, σαν γλάρος που πιάστηκε
στον ύπνο, βορά ενός πεινασμένου τέρατος.
Λίγα λεπτά αργότερα, έφτασε πάνω από τη σκύλλα και
κοντοστάθηκε για να κόψει έναν κύκλο στον αέρα, περιπαίζο-
ντας το τέρας που δεν μπορούσε να τη φτάσει. Από ψηλά
διέκρινε κάτω ακριβώς από την επιφάνεια των κυμάτων το
σώμα του τέρατος, με τις σειρές των στιλπνών μαύρων πτερυ-
γίων που χτυπούσαν ρυθμικά. Το μικροσκοπικό κεφάλι στην
άκρη του μακριού λαιμού αναδευόταν αργά πέρα δώθε χωρίς
να της δίνει σημασία. Ίσως να ξέρει τι γεύση έχουν οι ανεμο-
πόροι, σκέφτηκε τότε η Μάρις, και να μην της αρέσει.
Οι άνεμοι ήταν πιο ψυχροί τώρα, βαρείς από την αλμύρα.
