23
Η
Μάρις καβάλησε την καταιγίδα τρία μέτρα πάνω από
τη θάλασσα, δαμάζοντας τους ανέμους με τα πλατιά
φτερά της από μεταλλικό πανί. Πετούσε άφοβα, αγέρωχα,
απολαμβάνοντας τον κίνδυνο και την αίσθηση της ψεκάδας,
αψηφώντας το κρύο. Ο ουρανός είχε το απειλητικό μπλε χρώ-
μα του κοβαλτίου, οι άνεμοι δυνάμωναν και η Μάρις είχε φτε-
ρά. Αυτό της ήταν αρκετό . θα μπορούσε να πεθάνει χαρούμε-
νη τώρα, έτσι όπως πετούσε.
Πετούσε καλύτερα από ποτέ, στρίβοντας και ανεμοπορώ-
ντας χωρίς δεύτερη σκέψη ανάμεσα στα ρεύματα, πιάνοντας
κάθε φορά το ανοδικό ή καθοδικό ρεύμα που θα τη μετέφερε
πιο μακριά ή πιο γρήγορα. Δεν έκανε λάθος επιλογές, δεν εξα-
ναγκαζόταν σε βεβιασμένες κινήσεις πάνω από τον φουρτου-
νιασμένο ωκεανό . όλοι της οι ελιγμοί γίνονταν για τη χαρά της
συγκίνησης. Θα ήταν πολύ πιο ασφαλές να πετούσε ψηλότε-
ρα, σαν παιδί . όσο το δυνατόν πιο μακριά από τα κύματα, ώστε
η απόσταση να την προφυλάξει από τυχόν λάθη. Όμως η
Μάρις πλάναρε ξυστά πάνω από το νερό, ως
ανεμοπόρος
, έτσι
που μια και μόνη βουτιά, το άγγιγμα ενός φτερού πάνω στο
