G EORG E R . R . MA R T I N & L I S A TUT T L E
30
Ήταν κατάκοπη και εξαντλημένη από τη μάχη όταν ξε-
πρόβαλε μπροστά της η βραχώδη όψη της Αετοφωλιάς, και
τότε μόνο συνειδητοποίησε πόσο μακριά είχε πετάξει.
Η Αετοφωλιά δεν ήταν παρά ένας τεράστιος βράχος που
ορθωνόταν μέσα από τη θάλασσα, σαν μισογκρεμισμένος πέ-
τρινος πύργος καταμεσής στους μανιασμένους αφρούς, με τα
νερά να σκάνε πάνω στις απότομες, κατακόρυφες πλευρές του.
Δεν ήταν νησί . τίποτα δεν φύτρωνε εδώ παρά μόνο ανθεκτικές
λειχήνες. Ωστόσο, τα πουλιά έφτιαχναν φωλιές στις λιγοστές
προφυλαγμένες ρωγμές και προεξοχές του βράχου, ενώ στην
κορυφή είχαν χτίσει τη φωλιά τους οι ανεμοπόροι. Εδώ όπου
δεν μπορούσε να αγκυροβολήσει πλοίο, εδώ όπου δεν μπορού-
σε να κουρνιάσει κανείς εκτός από τους ανεμοπόρους –φτε-
ρωτούς και ανθρώπινους–, εδώ βρισκόταν η σκοτεινή πέτρινη
κατοικία τους.
«Μάρις!»
Στο άκουσμα του ονόματός της, σήκωσε τα μάτια και είδε
τον Ντόρελ να βουτάει γελαστός καταπάνω της, με τα φτερά
του να διαγράφονται σκοτεινά κόντρα στον συννεφιασμένο
ουρανό. Την τελευταία στιγμή, η Μάρις έγειρε απότομα και
έστριψε μακριά του, γλιστρώντας από κάτω του. Ο Ντόρελ
άρχισε να την κυνηγάει γύρω γύρω από την Αετοφωλιά και η
Μάρις ξέχασε και κούραση και πιασμένους μυς και αφέθηκε,
χάθηκε στη χαρά της πτήσης.
Όταν προσγειώθηκαν επιτέλους, η βροχή είχε μόλις αρχί-
σει να πέφτει ουρλιάζοντας από τα ανατολικά . τους μαστίγω-
νε τα πρόσωπα και χτυπούσε με δύναμη πάνω στα φτερά τους.
Η Μάρις συνειδητοποίησε ότι είχε μουδιάσει σχεδόν από το
κρύο. Κατέβηκαν μόνοι τους σ’ έναν διάδρομο προσγείωσης
