16
ήταν τίποτα μεγαλοδημοσιογράφοι –κανείς δε θα
υποψιαζόταν πέντε έξι παιδιά του δημοτικού!– κι έτσι,
αόρατοι σχεδόν στα μάτια των μεγάλων, έκαναν πιο
εύκολα τη δουλειά τους.
Κοιτούσε τις εξελίξεις απ’ το Ειδησεογραφικό Πρα-
κτορείο Ρόιτερς όταν άρχισε να του χτυπάει την πόρ-
τα η μητέρα του και την αγνόησε, απορροφημένος
από τα γεγονότα της ημέρας. Δεν μπορούσε να ζήσει
χωρίς να ξέρει κάθε μέρα τι είχε γίνει σ’ όλο τον κό-
σμο. Από μικρός διάβαζε ό,τι εφημερίδα έπεφτε στα
χέρια του, άκουγε τις ειδήσεις στο ραδιόφωνο, έβλε-
πε ντοκιμαντέρ στην τηλεόραση – και φυσικά έμπαινε
στο ίντερνετ. Αισθανόταν ένα με τον υπόλοιπο πλανή-
τη όταν γνώριζε ανά πάσα στιγμή τι –ευχάριστο, δυ-
σάρεστο, σκανδαλιστικό ή αξιοπερίεργο– συνέβαινε
χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά του.
Ήταν η δασκάλα της τάξης του που είχε εντοπίσει
πρώτη το ταλέντο του στο γράψιμο και στην έρευνα.
«Είναι το παιδί που ενδιαφέρεται για τα πάντα!» είχε
πει στους γονείς του και έτσι του είχε δώσει την ιδέα
να προσπαθήσει να φτιάξει ένα μπλογκ στο οποίο θα
έγραφε τις δικές του ειδήσεις και θα έκανε μεγάλες
έρευνες. Το είχε ξεκινήσει πριν από μερικά χρόνια, και
του είχε δώσει το όνομά του: Φίλιππος Σαμοθράκης.
Δεν το διάβαζε σχεδόν κανένας, αλλά δεν τον ένοιαζε
αυτό. Το ήξερε πως στην ουσία έκανε εξάσκηση γι’
αυτά που θα ακολουθούσαν. Κάποτε προσπάθησε να
πάρει μια συνέντευξη για το μπλογκ του από έναν
υπουργό – του έστειλε με ημέιλ μερικές σκληρές
1,2,3,4,5,6,7,8 10,11,12,13,14,15,16,17