22
μου…» Κοίταξε το ρολόι του. Σε είκοσι λεπτά οι πόρ-
τες του μουσείου θα άνοιγαν και οι επισκέπτες θα
εισέρρεαν στις αίθουσες. Δε θα περνούσε πολλή
ώρα μέχρι να καταλάβουν ότι η
Τζοκόντα
, το έργο
που οι περισσότεροι απ’ αυτούς είχαν έρθει να δουν
και να φωτογραφίσουν, είχε κάνει φτερά. Και μαζί μ’
αυτούς θα το μάθαιναν οι δημοσιογράφοι, ο υπουρ-
γός Πολιτισμού, ο πρωθυπουργός, όλος ο πλανήτης.
Και ο κύριος διευθυντής, που ήταν συνηθισμένος να
απολύει κόσμο αβέρτα, τώρα θα απολυόταν ο ίδιος.
Κι αυτό δε θα ήταν καν το χειρότερο: ως υπεύθυνος
για τη φύλαξη του πίνακα θα δικαζόταν – και πιθανό-
τατα θα καταδικαζόταν και θα περνούσε μεγάλο μέ-
ρος της ζωής του στη φυλακή!
Τα πάντα σκοτείνιασαν πάλι γύρω του. Αγχώθηκε
πως αν λιποθυμούσε θα του πετούσαν πάλι τον κου-
βά –υποψιαζόταν ότι οι υπάλληλοι απλώς έβγαζαν το
άχτι τους πάνω του όποτε μπορούσαν– κι έτσι προ-
σπάθησε να κρατήσει τα μάτια του ανοιχτά, παρότι
το μόνο που έβλεπε ήταν ένα απέραντο γκρι.
Η καρδιά του κόντευε να σπάσει όταν άκουσε το
κινητό του να χτυπά. Το άνοιξε και ούρλιαξε «Ναι;»
με την κρυφή ελπίδα πως κάποιος θα του αποκάλυ-
πτε ότι του είχαν κάνει φάρσα από κάποιο τηλεοπτι-
κό κανάλι και πως ο πίνακας ήταν απλώς κρυμμένος
στη διπλανή αίθουσα. «ΝΑΙ;»
«Φρανσουά, πρέπει να έρθεις αμέσως!» είπε η φω-
νή της πεθεράς του. «Η Μαρί γεννάει! Σε μισή ώρα η
κορούλα σου έρχεται στον κόσμο!»
1...,5,6,7,8,9,10,11,12,13,14 16,17