H E R M A N K O C H
18
και προσπαθούσα να συνδέσω την κοριτσίστικη φωνή στην άλλη
άκρη της γραμμής (σπάνια συστήνονταν, συνήθως ρωτούσαν κα-
τευθείαν: «Μήπως είναι εκεί οΜισέλ;») με κάποιο συγκεκριμένο
πρόσωπο. «Όχι, δεν είναι ανάγκη, κύριε Λόμαν. Μόνο που έχει
κλειστό το κινητό και είπα να δοκιμάσω και στο σταθερό».
Κάποιες λίγες φορές, μπαίνοντας σπίτι, είχα την αίσθηση ότι
τους τσάκωνα, τον Μισέλ και τη Σαντάλ/Μέρελ/Ρόος· ότι δεν
παρακολουθούσαν το
The Fabulous Life
στοMTV όσο αθώα έδειχναν·
ότι μπαλαμουτιάζονταν κι ότι είχαν βιαστικά στρώσει τα ρούχα
τους και φτιάξει τα μαλλιά τους, ακούγοντας τα βήματά μου. Τ’
αναψοκοκκινισμένα μάγουλα τουΜισέλ – από την έξαψη, φαντα-
ζόμουν.
Για να είμαι ειλικρινής, όμως, δεν είχα την παραμικρή ιδέα.
Μπορεί και να μην έτρεχε τίποτα απολύτως, μπορεί όλα αυτά τα
όμορφα κορίτσια να ’βλεπαν τον γιο μου κυρίως σαν καλό φίλο:
ένα γλυκό, αρκετά όμορφο αγόρι, κάποιον με τον οποίο μπορού-
σαν να εμφανιστούν σε πάρτι – ένα αγόρι που εμπιστεύονταν,
ακριβώς επειδή δεν ήταν ο τύπος που θ’ άπλωνε το χέρι του πάνω
τους με την πρώτη ευκαιρία.
«Όχι, δεν νομίζω πως έχει σχέση με κορίτσι» είπα κοιτάζοντας
κατάματα πια την Κλερ. Αυτή είναι η ασφυκτική πλευρά της ευ-
τυχίας: όλα βρίσκονται στο τραπέζι, σαν ανοιχτό βιβλίο: αν απέ-
φευγα κι άλλο το βλέμμα της, θα καταλάβαινε σίγουρα πως κάτι
έτρεχε – με κορίτσια ή με κάτι ακόμα χειρότερο.
«Πιστεύω πως μάλλον έχει σχέση με το σχολείο» πρόσθεσα.
«Μόλις τέλειωσε τα διαγωνίσματα, κατά τη γνώμη μου είναι απλώς
κουρασμένος. Νομίζω πως δεν περίμενε τα πράγματα τόσο δύ-
σκολα στην πρώτη λυκείου».
Είχε ακουστεί πιστευτό; Και το βασικότερο: έδειχνα εγώ πι-
στευτός; Τα μάτια της Κλερ πηγαινοέρχονταν σβέλτα από το δεξί
στο αριστερό μου μάτι. Ύστερα σήκωσε το χέρι της στον γιακά
