13
2
Επειδή το εστιατόριο απέχει λίγα μόνο τετράγωνα από το σπίτι
μας, πήγαμε με τα πόδια. Έτσι, λοιπόν, περάσαμε κι έξω από το
καφέ όπου δεν θέλησα να συναντηθούμε με τον Σερζ. Κρατούσα
τη γυναίκα μου από τη μέση, το δικό της χέρι ήταν χωμένο κάτω
από το σακάκι μου. Η φωτεινή επιγραφή πάνω από την είσοδο
του καφέ ακτινοβολούσε ζεστό φως, κόκκινο και άσπρο: αυτά τα
χρώματα είχε η μάρκα της μπίρας που σέρβιρε το μαγαζί. «Νωρίς
φτάσαμε» είπα. «Ή μάλλον: αν πάμε από τώρα στο εστιατόριο,
θα είμαστε ακριβώς στην ώρα μας».
Η γυναίκα μου, πρέπει να σταματήσω να τη λέω έτσι. Το όνο-
μά της είναι Κλερ. Οι γονείς της την ονόμασαν Μαρί Κλερ, μεγα-
λώνοντας όμως η Κλερ δεν ήθελε να έχει το ίδιο όνομα μ’ ένα
περιοδικό. Κάποιες φορές τη φωνάζωΜαρί, για να την πειράξω.
Σπάνια, όμως, την αποκαλώ «γυναίκα μου» – πού και πού σε
επίσημες εκδηλώσεις, σε φράσεις όπως «Η γυναίκα μου δεν μπο-
ρεί να έρθει αυτή τη στιγμή στο τηλέφωνο» ή «Η γυναίκα μου
είναι βεβαία ότι έκλεισε δωμάτιο με θέα στη θάλασσα».
Σε βραδιές σαν κι αυτή η Κλερ κι εγώ απολαμβάνουμε τις
στιγμές που είμαστε ακόμη οι δυο μας. Τότε είναι λες και όλα
είναι ακόμη ανοιχτά, θα μπορούσε μάλιστα να ’ναι παρεξήγηση
το ραντεβού για το δείπνο, σαν να ’χουμε βγει απλώς οι δυο μας.
