11
ΜΗ ΜΟ Υ Λ Ε Σ Α Ν Τ Ι Ο
πήγαν κατά διαόλου. Τουλάχιστον, το ότι δεν είχε περάσει
καμιά ήταν μια παρηγοριά και για τις δυο τους.
Ο χρόνος που είχε μεσολαβήσει ήταν αρκετά εποικοδο
μητικός. Της δόθηκε η ευκαιρία να απολαύσει λίγο τη ζωή
χωρίς σχολείο, για πρώτη φορά μετά από δώδεκα ολόκληρα
χρόνια. Βέβαια, πήγαινε φροντιστήριο για την Έκθεση, αλ
λά δεν ήταν το ίδιο με το να ξυπνάς κάθε πρωί στις εφτά για
«καταναγκαστικά έργα»! Πάντως, στην πραγματικότητα το
σχολείο τής έλειπε πολύ. Τα παιδιά στην τάξη της ήταν όλα
πολύ αγαπημένοι φίλοι και οι σχέσεις με τους καθηγητές
ήταν σχέσεις αγάπης και στοργής. Τουλάχιστον, όμως, το
καλό ήταν ότι η Χριστίνα κατάφερε να βρει λίγο χρόνο για
τον Φίλιππο.
ΟΦίλιππος... Θυμήθηκε τότε που τον είχε πρωτογνωρί
σει. Ήταν σ’ εκείνη τη χοροεσπερίδα που είχε κάνει η τάξη
της, η Β΄ Λυκείου τότε. Τον είχε φέρει εκεί η ξαδέρφη του,
η Ράνια η Σεμερτζή, συμμαθήτρια και φίλη της. Μόλις τον
είδαν, πέσαν όλες ξερές. Η αλήθεια να λέγεται · ήταν ωραίο
παιδί ο Φίλιππος. Ψηλός, ξανθός, γαλανομάτης, η καλύτε
ρη απομίμηση του Ρόμπερτ Ρέντφορντ στα νιάτα του σε
ελληνική έκδοση. Επιπροσθέτως, ήταν πρωτοετής φοιτητής
της Ιατρικής στην Αθήνα, έμενε στην Τσακάλωφ στο Κολω
νάκι, ο μπαμπάς του ήταν απ’ τους πιο γνωστούς πλαστικούς
χειρουργούς της Ελλάδας και είχε και πολλά λεφτά · ποιος
άλλος, δηλαδή, θα εμφανιζόταν σε σχολική χοροεσπερίδα
με δική του Πόρσε; Πέσανε, το λοιπόν, όλες πάνω του να
τον ξεσκίσουν, αυτός, όμως, ξεχώρισε σε μια γωνιά τη Χρι
στίνα να κάθεται και κάτι, φαίνεται, του έκανε «κλικ». Στην
