[ 13 ]
στηθίσει. Έτσι, άρχισε να απαγγέλλει τον μονόλογό του για το πώς θα
αφιέρωνε τη ζωή του στον αγώνα, τον αγώνα του Ιησού για τη βασι-
λεία του Θεού. Η φωνή του ακουγόταν νευρώδης, αλλά μονότονη,
σχεδόν υπνωτιστική. Το αυστηρό, ανεξιχνίαστο βλέμμα του έπεφτε
κατευθείαν πάνω της. Τα βλέφαρά της βάραιναν. Έβλεπε το ιδρωμέ-
νο πάνω χείλος του να σχηματίζει τις γνώριμες, ασφαλείς, βαρετές
φράσεις. Γι’ αυτό και δεν αντέδρασε όταν ένα χέρι ακούμπησε στην
πλάτη της. Δεν σάλεψε μέχρι που το άγγιγμα από ρώγες δαχτύλων
γλίστρησε ως τη μέση της κι ακόμα πιο χαμηλά κάνοντας το κορμί
της να παγώσει κάτω από το λεπτό, βαμβακερό φόρεμα.
Στράφηκε και βρέθηκε να αντικρίζει τα γελαστά, καστανά μάτια
του Ρόμπερτ. Κι ευχήθηκε να ήταν το δέρμα της σκούρο μελαχρινό,
όπως το δικό του, για να μη δει το αγόρι πώς κοκκίνισαν τα μάγου-
λά της.
«Σσς» έκανε ο Γιον.
Ο Ρόμπερτ και ο Γιον ήταν αδέρφια. Ο Γιον ήταν έναν χρόνο με-
γαλύτερος, αλλά σε μικρότερη ηλικία πολλοί τους περνούσαν για
διδύμους. Τώρα που ο Ρόμπερτ ήταν στα δεκαεφτά, παρόλο που
διατηρούσαν ακόμη πολλά κοινά χαρακτηριστικά, οι διαφορές των
δύο αδερφών ήταν πια φανερές. ΟΡόμπερτ, χαρούμενος και ανέμε-
λος, μεγάλο πειραχτήρι και καλός στην κιθάρα, δεν ήταν πάντα συ-
νεπής στην ώρα του για τις λειτουργίες στο Φρούριο. Μερικές φο-
ρές μάλιστα το παράκανε με τα πειράγματα, ειδικά όταν έβλεπε ότι
οι άλλοι γελούσαν. Τότε, πολύ συχνά, επενέβαινε ο αδερφός του. Ο
Γιον ήταν ένα έντιμο, ευσυνείδητο αγόρι και οι περισσότεροι πί-
στευαν ότι θαπήγαινε στηΣχολήΔοκίμων Αξιωματικών και θα έβρι-
σκε και ένα κορίτσι από τον Στρατό Σωτηρίας, αν και κανείς δεν το
έλεγε ποτέ φωναχτά. Για τον Ρόμπερτ, μια τέτοια προοπτική δεν
