[ 12 ]
άνεμος έκανε τις καλαμποκιές να θροΐζουν και τις φυλλωσιές των δέ-
ντρων να αναδεύονται νευρικά ρίχνοντας φωτοσκιάσεις πάνω στα
πρόσωπα των συγκεντρωμένων στο ξέφωτο. Άκουγαν έναν από
τους εφέδρους της Σχολής Αξιωματικών του Στρατού Σωτηρίας που
μιλούσε για το έργο και τα κηρύγματά του στα νησιά Φερόε. Ήταν
όμορφος και η ομιλία του είχε πολλή ευαισθησία και πάθος. Όμως
εκείνη προσπαθούσε να διώξει μια αγριομέλισσα που βούιζε συνε-
χώς γύρω από το κεφάλι της κι ύστερα, όταν το έντομο έφυγε επιτέ-
λους, η ζέστη την έκανε να γλαρώνει. Μόλις τελείωσε την ομιλία του
ο έφεδρος, τα πρόσωπα όλων στράφηκαν προς τον περιφερειακό
διοικητή Ντάβιντ Έκχοφ, που τους παρατηρούσε με τα γελαστά του
μάτια, τα οποία έδειχναν νεανικά, αν και ο ίδιος ήταν πάνωαπό πενή-
ντα χρόνων. Ο διοικητής ξεκίνησε με τον χαιρετισμό του Στρατού
Σωτηρίας σηκώνοντας τη δεξιά παλάμη μπροστά στον ώμο του, με
τα δάχτυλα ενωμένα να δείχνουν προς τοβασίλειο των ουρανών, και
με ένα δυνατό «αλληλούια».Ύστερα προσευχήθηκε να είναι ευλογη-
μένο το έργο του εφέδρου απέναντι στους φτωχούς και στους από-
κληρους και υπενθύμισε στη συνάθροιση ότι στο κατά Ματθαίον
Ευαγγέλιο αναφερόταν ότι ο Ιησούς ο Λυτρωτής κυκλοφορούσε
ανάμεσά τους, ένας ξένος στον δρόμο, ίσως και ένας αλήτης, κουρε-
λής και πεινασμένος. Και πως την Ημέρα της Κρίσης οι δίκαιοι και
ενάρετοι, δηλαδή όσοι βοηθούσαν τους αδυνάτους, θα κέρδιζαν
την αιώνια ζωή. Το πήγαινε φιρί φιρί για κήρυγμα, αλλά κάποιος του
ψιθύρισε κάτι στ’ αυτί και τότε ο διοικητής είπε με ένα χαμόγελο ότι
στοπρόγραμμαακολουθούσε η Ώρα της Νεολαίας και σήμεραήταν
η σειρά του Ρίκαρντ Νίλσεν να μιλήσει.
Ο Ρίκαρντ με βαθιά φωνή ευχαρίστησε τον διοικητή. Ως συνή-
θως, είχε γράψει από πριν αυτά που σκόπευε να πει και τα είχε απο-
