[ 11 ]
1
Αύγουστος 1991. Τα αστέρια.
Ή
ταν δεκατεσσάρων χρόνων και σίγουρη ότι, αν έκλεινε σφι-
χτά τα μάτια και συγκεντρωνόταν πολύ, θα μπορούσε να δει
τα αστέρια μέσα από τη σκεπή.
Παντού γύρω της γυναικείες ανάσες. Βαριές, ρυθμικές ανάσες
μέσα στη νύχτα. Κάποια ροχάλιζε. Ήταν η θεία Σάρα, που της είχαν
δώσει ένα στρώμα και κοιμόταν κάτω από το ανοιχτό παράθυρο.
Έκλεισε τα μάτια και προσπάθησε να ανασαίνει κι αυτή όπως οι
άλλες. Δύσκολο να κοιμηθεί, ειδικά όταν όλα γύρω της ήταν τόσο
καινούργια και διαφορετικά. Το δασάκι πέρα από το ανοιχτό παρά-
θυρο και οι ήχοι της νύχτας εδώ στο Έστγκορντ ήταν κι αυτά διαφο-
ρετικά. Άνθρωποι που γνώριζε από τις συγκεντρώσεις στο Κάστρο
και από τις θερινές κατασκηνώσεις, εδώ, κατά περίεργο τρόπο, δεν
ήταν οι ίδιοι. Όμως ούτε κι αυτήήταν η ίδια.Τοπρόσωπο και τοσώμα
που έβλεπε στον καθρέφτη της φέτος το καλοκαίρι ήταν καινούργια.
Και τα αισθήματά της το ίδιο, αυτά τα παράξενα καυτά και ψυχρά
ρεύματα που διαπερνούσαν ολόκληρο το κορμί της όταν την κοίτα-
ζαν τα αγόρια. Ή, μάλλον, όταν την κοίταζε ειδικά ένα από τα αγόρια.
Ο Ρόμπερτ. Κι αυτός ήταν διαφορετικός φέτος.
Άνοιξε πάλι τα βλέφαρα και κάρφωσε το βλέμμα στο ταβάνι.
Ήξερε πως οΘεός έχει τη δύναμη να κάνει σπουδαία πράγματα, για
παράδειγμα, να της επιτρέψει να δει τα αστέρια μέσα από τη σκε-
πή. Αν ήταν θέλημά Του.
Η μέρα ήταν μακριά, γεμάτη γεγονότα. Ο ξερός, καλοκαιρινός
