[ 20 ]
πέθαιναν…» Μόλις ξεστόμισε αυτά τα λόγια, μόρφασε συνειδητο-
ποιώντας την γκάφα του. «Χριστέ μου, Ένζο, συγγνώμη».
ΟΈνζοχαμογέλασε θλιμμένακαι κούνησε τοκεφάλι του. «Βλάκα»
είπε. «Είσαι τυχερός που δεν έκανες παιδιά. Να σου κουβαλάνε στο
σπίτι γκόμενους με ηλίθια κουρέματα και μεταλλικά μπιχλιμπίδια
στη μούρη».
«Ο Μπερτράν;»
«Είναι πολύ μεγάλος για τη Σοφί».
«Πόσο είναι;»
«Είκοσι έξι».
«Και η Σοφί πόσο είναι; Δεκαοχτώ;»
«Δεκαεννιά».
«Άρα την περνάει εφτά χρόνια. Εσύ πόσο ήσουν; Τριάντα, όταν
μετακόμισες στην Καόρ με την Πασκάλ; Κι εκείνη πόσο ήταν;»
«Είκοσι τρία. Ήταν όμως διαφορετικό» γρύλισε ο Ένζο.
«Όχι, δεν ήταν. Εφτά χρόνια είναι εφτά χρόνια».
«Εγώ δεν ενθάρρυνα την Πασκάλ να εγκαταλείψει τις σπουδές
της. Και νομίζωότι είχα περισσότερα να της προσφέρωαπό μια ζωή
σε ένα ηλίθιο γυμναστήριο».
«Σαν τι; Τη λαμπρή καριέρα στην εγκληματολογία που παραλίγο
να κάνεις;»
Ο Ένζο τον στραβοκοίταξε αγριεμένος. Σταύρωσε τα χέρια και
τα πόδια του, μπλοκάροντας με τη γλώσσα του σώματος αυτά που
δεν ήθελε να ακούσει.
«Δεν σε κρίνω, Ένζο» είπε ο Σάιμον. «Αλλά ήταν όντως είκοσι
τριών. Για όνομα του Θεού, δηλαδή, ήταν παιδί. Έχεις μιλήσει τελευ-
ταία με κανένα εικοσιτριάχρονο;»
«Όχι με τόσα όσα εσύ» απάντησε ο Ένζο. «Είκοσι τρία πρέπει να
