[ 19 ]
νοραμική θέα του Παρισιού. Ο Ένζο θα προτιμούσε να τρώγανε στο
Σαμαριτέν, που είχε καλύτερηθέα, απ’όπουθαέβλεπεόλα ταγνωστά
ορόσημα καθώς θα έπεφτε η νύχτα: το Πάνθεον, τη Νοτρ Νταμ, τον
Πύργο τουΆιφελ. Αλλά το Σαμαριτέν είχε κλείσει, κι έτσι ο Ένζο έπρε-
πε νασυμβιβαστεί με τηνπιοπεριορισμένηθέα τουΚωδωνοστασίου
τουΑγίουΣουλπικίου και των πλοιαρίων στηνΠονΝεφ, με υπόκρου-
σητηνανόητηφλυαρίατουπαρισινούκοσμοπολίτικουπλήθους. Ενός
πλήθους ανάμεσα στο οποίο ο Ένζο σπάνια ένιωθε τόσο μόνος όσο
απόψε. Το γεγονός ότι όλοι είχαν παρέα τόνιζε ακόμα περισσότερο
τη μοναξιά του. Είχε ελάχιστη έως καθόλου όρεξη και σχεδόν δεν
άγγιξε το κυρίως πιάτο του, προτιμώντας να τελειώσει αργά αλλά
σταθερά το μπουκάλι πινό νουάρ που είχε παραγγείλει.
Ο Σάιμον έκανε νόημα στον σερβιτόρο ότι δεν ήθελε τίποτα και
τράβηξε μια καρέκλα. Είχε ήδη φάει, είπε, και γέμισε ένα ποτήρι με
το κρασί του Ένζο. Το ήπιε αργά ατενίζοντας τη θέα της πόλης, μα-
ντεύοντας ίσως την απάντηση στην ερώτηση που δεν έκανε. Στη
συνέχεια γύρισε και είπε: «Να πάρει ο διάολος, γιατί πάντα φαίνεσαι
τόσο δυστυχισμένος, Ένζο;».
ΟΈνζο χαμογέλασε πλατιά. «Ίσως επειδή είμαι». Ανασήκωσε τους
ώμους και σούφρωσε τα χείλια, μια ασυναίσθητη κίνηση που έκανε
εδώ και χρόνια. «Λοιπόν, πότε επιστρέφεις στο Λονδίνο;»
«Αύριο». Ο Σάιμον τον κοίταξε ίσια στα μάτια και αναστέναξε.
«Δεν ξέρω ποιο είναι το πρόβλημά σου. Για κοίτα καλά τον εαυτό
σου, Κίσσα». Αυτό το παρατσούκλι το είχε βγάλει ο Σάιμον στον φί-
λο του όταν πρωτοεμφανίστηκε η λευκή τούφα στα μαύρα του μαλ-
λιά, στην αρχή της εφηβείας τους. Και έκτοτε του κόλλησε. «Έχεις
φτιάξει τη ζωή σου περίφημα εδώπέρα. Έχεις ένα όμορφο διαμέρι-
σμα στην Καόρ. Μια κόρη για την οποία οι περισσότεροι γονείς θα
