[ 17 ]
Την ακολούθησε βιαστικά καθώς εκείνη διέσχισε τον διάδρομο
με μεγάλες δρασκελιές και βγήκε σε μια μικροσκοπική πλακόστρω-
τη αυλή γεμάτη δέντρα σε γλάστρες και οργιώδη βλάστηση. Η πο-
λυκατοικία υψωνόταν ιλιγγιωδώς γύρω τους, καταλήγοντας σε ένα
μικρό τετράγωνο γαλάζιου παρισινού ουρανού. Τα παράθυρα στο
ισόγειο είχαν κάγκελα και η πόρτα του διαμερίσματος της θυρωρού
βρισκόταν δίπλα στη βάση μιας παμπάλαιης ξύλινης σκάλας. «Θέλω
μόνο να μιλήσουμε, Κίρστι. Να περάσω λίγο χρόνο μαζί σου».
«Παράξενο…» Η φωνή της ήταν γεμάτη πικρία. «Πάντα έλειπες
όταν εγώ ήθελα να περάσω λίγο χρόνο μαζί σου. Ήσουν πολύ απα-
σχολημένος με την καινούργια σου οικογένεια».
«Δεν είναι αλήθεια αυτό, Κίρστι. Θα σου είχα δώσει όσο χρόνο
ήθελες αν με είχες αφήσει».
«Α, ναι!» Γύρισεπρος τομέρος του, στηβάσητηςσκάλας. Είχε χάσει
το χρώμα της. «Φυσικά. Εγώ έφταιγα. Έπρεπε να το ξέρω. Εγώ έφταιγα
που μας άφησες. Εγώ έφταιγα που προτίμησες να πας να ζήσεις στη
Γαλλία με μια άλλη γυναίκα και να κάνεις καινούργια οικογένεια. Πώς
δεν το είχα καταλάβει; Όλα εκείνα τα βράδια που άκουγα, ξαπλωμένη
ξύπνιαστο κρεβάτι μου, τημαμά να κλαίει στοδιπλανόδωμάτιομέχρι
να αποκοιμηθεί, δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι έφταιγα εγώ. Όλα τα
γενέθλιακαι ταΧριστούγενναπουδενήσουνεκεί.Όλεςεκείνεςτιςστιγ-
μές στη ζωή ενός κοριτσιού που θέλει να ξέρει ότι ο μπαμπάς της είναι
εκείκαιτηνπαρακολουθεί,ότιείναιπερήφανοςγιαεκείνη.Στιςσχολικές
παραστάσεις. Στις γυμναστικές επιδείξεις. Στην αποφοίτηση. Γιατί δεν
κατάλαβα ότι έφταιγα εγώ; Εσύ άλλωστε πάντα είχες σημαντικό λόγο
ναείσαι κάπουαλλού, έτσι δενείναι;»Τελικά, ησυναισθηματικήένταση
έβαλε φρένο στον εξάψαλμό της και η κοπέλα κατέβαλε μεγάλη προ-
σπάθεια να επαναφέρει την ανάσα της στον φυσιολογικό της ρυθμό.
