Ο ΟΜΗΡΙΚΌΣ ΚΌΣΜΟΣ
37
αγώνες στήνοντας . κι αν κάποιος τύχαινε εκεί, πως είναι, θα ’λεγε,
οι Ίωνες,
εκεί συγκεντρωμένοι, αθάνατοι κι αγέραστοι . βλέποντας τη χάρη τους,
θ’ αναγάλλιαζε, τους άντρες, τις γυναίκες τις καλλίζωνες
και τα καράβια τα γοργά κι όλα τα κτήματά τους . κι ακόμα,
το μέγα εκείνο θαύμα, που το κλέος του ποτέ δεν θα χαθεί, τις
Δηλιάδες κόρες, τις θεράπαινες του Εκατηβελέτη . αυτές, που
πρώτο τον Απόλλωνα υμνούν,
κι ύστερα τη Λητώ και την τοξεύτρα Άρτεμη, θυμούνται άντρες
αρχαίους
και γυναίκες, ψάλλοντας ύμνους, θέλγοντας τα φύλα των ανθρώπων .
και των ανθρώπων όλων τις φωνές και το κροτάλισμα γνωρίζουν
να μιμούνται .
και θα ’λεγε ο καθείς πως είν’ δικιά του η φωνή .
τόσο καλό είναι το τραγούδι τους.
Ο
Ύμνος εις Απόλλωνα Δήλιον
έχει αποδοθεί από έναν σχολια-
στή του Πίνδαρου στον Κύναιθο τον Χίο, έναν από τους τελευ-
ταίους και πλαστούς Ομηρίδες, ο οποίος το συνέθεσε το 522 π.Χ.
με σκοπό να εκτελεστεί στην ασυνήθιστη διπλή εορτή που πραγ-
ματοποίησε ο τύραννος Πολυκράτης της Σάμου για να τιμήσει
τόσο τον Δήλιο Απόλλωνα όσο και τον Πύθιο. Ο ποιητής αναφέ-
ρεται στον Όμηρο στην τελευταία στροφή του ύμνου, απευθυνό-
μενος στις κοπέλες που τραγουδούν στον χορό:
Έλεος δείξτε, Απόλλωνα και Άρτεμη αντάμα, κι εσείς όλες χαρείτε:
κάποτε θα με θυμηθείτε, τότε που κάποιος άνθρωπος επίγειος,
ξένος, τυραννισμένος θα ’ρθει εδώ και θα ρωτήσει:
Πείτε μου, κοπελιές, ανάμεσά σας ο αοιδός ο πιο γλυκός ποιος είναι,
