ΤΑΞΙΔΕΎΟΝΤΑΣ ΣΤΗ ΜΕΣΌΓΕΙΟ ΜΕ ΤΟΝ ΌΜΗΡΟ
30
το οχυρωμένο λιμάνι Μιλησίων Τείχος, μέρος του μεγάλου ελ-
ληνικού εμπορίου Ναύκρατις στο δέλτα του Νείλου.
Οι αποικίες αυτές έφεραν τους Έλληνες σε σύγκρουση με τους
Φοίνικες, που αναφέρονται τόσο στην
Ιλιάδα
όσο και στην
Οδύσ-
σεια
. Οι φοινικικές πόλεις-κράτη καθοδηγούνταν από την Τύρο
και τη Σιδώνα στη Συρία, που με τη σειρά τους είχαν ιδρύσει την
Καρχηδόνα και πολλές άλλες αποικίες στη Μεσόγειο. Οι ευβοϊκές
πόλεις βρίσκονταν σε επαφή με τους Φοίνικες στα εμπόριά τους
στη βόρεια Συρία, απ’ όπου έπαιρναν αγαθά και ιδέες από τη
Φοινίκη και άλλα μέρη της ανατολής και τα μετέφεραν σε άλλα
ευβοϊκά εμπόρια, κυρίως τις Πιθηκούσες που σε αντάλλαγμα
έστελναν κρασί και λάδι.
Το πιο σημαντικό πολιτισμικό απόκτημα των Ελλήνων εμπό-
ρων ήταν η φοινικική αλφαβητική γραφή, τα γράμματα της οποίας
ο Ηρόδοτος αποκαλεί
τα φοινίκεια
. Οι Φοίνικες είχαν τροποποιή-
σει και απλοποιήσει παλιότερες συλλαβικές γραφές δημιουργώ-
ντας μια πρότυπη αλφαβητική γραφή με είκοσι δύο γράμματα. Οι
Έλληνες τροποποίησαν το φοινικικό σύστημα και δημιούργησαν
ένα αλφάβητο με είκοσι τέσσερα γράμματα, μαζί με έξι φωνήεντα.
Αρχικά υπήρχαν πολλές εκδοχές του ελληνικού αλφαβήτου, με
πιο σημαντικά το δυτικό (χαλκιδικό) και το ανατολικό (ιωνικό).
Από τη χαλκιδική εκδοχή προέκυψε το παλιό ιταλικό αλφάβητο
και στη συνέχεια το λατινικό, ενώ το ιωνικό εξελίχτηκε στο ση-
μερινό ελληνικό αλφάβητο. Οι Αθηναίοι υιοθέτησαν την ιωνική
γραφή ως κοινώς αποδεκτή το 403 π.Χ. και λίγο αργότερα οι
άλλες εκδοχές εξαφανίστηκαν. Έτσι οι Έλληνες απέκτησαν ξανά
αλφάβητο, περίπου τέσσερις αιώνες μετά την κατάρρευση του
μυκηναϊκού πολιτισμού και την εξαφάνιση της Γραμμικής Β στη
διάρκεια των Σκοτεινών Αιώνων.
