[ 14 ]
περνούσαν τημέρα τους αντάμα. Συνήθως εκεί αλλάκαι στην
κουζίνα. Κάθισε στη γωνιά της και πήρε στα γόνατα το τελά-
ρο με το κέντημα.
Η Μαρία την κοιτούσε φανερά απογοητευμένη ώσπου
δεν άντεξε και με μειλίχιο τρόπο είπε:
«Καλέ μητέρα, πόλεμο έχουμε, να μη μαθαίνουμε τι συμ-
βαίνει, σκοτώνονται ανθρώποι».
«Κάπου εδώ έχω κάνει λάθος στο μέτρημα» της απάντη-
σε και ξεφύσηξε ζεματισμένη. Την ενοχλούσε όχι μόνο το
λάθος της αλλά και η διαπίστωση, η υπενθύμιση, όπως έδει-
χναν τα πράγματα κάθε τόσο, ότι η μεγαλύτερη θυγατέρα
της η Νίκη είχε βγει καλύτερη στο κέντημα από αυτήν και τα
κομψοτεχνήματά της συγκέντρωναν τα εύγε όσων κατείχαν
τη λεπτή εκείνη τέχνη και ήξεραν να κρίνουν. Σήκωσε το
κεφάλι της και σε εξίσου ήπιο ύφος που έκρυβε την ενόχλη-
σή της απάντησε:
«Ταέχουμε ξαναπεί αυτάκι άσεαυτούς νακουτουλιούνται.
Άλλες είναι οι δικές μας στενοχώριες κι αλλού τασοβαράστην
επίγεια ζωή μας».
ΗΜαρία συνέχισε στον δρόμο της δικής της σκέψης:
«Ξέρετε, έπιασαν μαζί με άλλους τον γιο της Λέγκως. Τους
έχουν στις φυλακές του ΦΙΞ. Είπαν ότι είναι Επονίτης».
«Ποιος, οΑντωνάκης; Αυτός φαινόταν καλό παιδί. Νόμιζα
ότι παλιά ήταν με τον Ζέρβα. Σίγουρα θα τον παρέσυραν.
Καλά ναπάθει» σχολίασε αδιάφορακαι συνέχισε ξεφυσώντας
