[ 13 ]
πέτρινες όψεις των σπιτιών. Τίποτα ξεχωριστό στα ακροκέ-
ραμα των κεραμοσκεπών, στο μακρινό καμπαναριό της εκ-
κλησίας. Ίσως το μόνο αξιοπερίεργο ήταν ότι δεν υπήρχε
ψυχήστους δρόμους. Περασμένες δέκασυνταιριαζόντουσαν
μιαασυνήθιστη ερημιά, μιασιωπήπέραως πέραμε τηθαμπή
γκριζάδα. Μόρφασε απανωτά με τη μύτη της σαν κάτι να
οσφριζόταν, σήκωσε το δεξί της φρύδι έτοιμη κάτι να ψιθυ-
ρίσει, όμως σιώπησε. Ήταν επιρρεπής σε αυθόρμητους ή
εσκεμμένους μορφασμούς όταν απαξίωνε ή αρνιόταν να
μιλήσει, οι οποίοι έκρυβανήυπαινίσσονταναβέβαιαό,τι ένιω-
θε ή όσα σκεφτόταν.
Έκλεισε το εικονοστάσι με αργές κινήσεις και τοποθέτη-
σε προσεκτικά το μισόσβηστο θυμιατό στο έξωπερβάζι του
παραθύρου. Η πρωινή ομίχλη είχε διαλυθεί αλλά η υγρασία
τής τύλιξε το πρόσωπο και τη συνέφερε από την κλεισούρα.
Επισκέφθηκε τηφρεσκοβαμμένη βεραμάν σαλοτραπεζαρία
και βεβαιώθηκε ότι δεν ήταν του γούστου της · αχ πόσο επι-
πόλαια είχε υποχωρήσει στην επιθυμία του γιου της να φρε-
σκάρουν το σπίτι. Η ματιά της στάθηκε στη νύφη της τηΜα-
ρία που είχε βάλει το ραδιόφωνο και γερμένη δίπλα του
άκουγε τις ειδήσεις, ως συνήθως σε χαμηλή ένταση για να
μην την ενοχλεί. Την πλησίασε και με μια απλή κίνηση, δίχως
σχόλιο, έκλεισε το ραδιόφωνο. Σφάλισαν την πόρτα της σα-
λοτραπεζαρίας που άνοιγε μόνο την Κυριακή το μεσημέρι ή
όταν είχαν επισκέψεις κι επέστρεψαν στο δωμάτιό της όπου
