[ 12 ]
σευχής κάνοντας τον σταυρό της. Όμως καθώς περνούσε η
ώρα, η Θεοδώρα ένιωσε ότι επαναλαμβανόταν, όσα είχε να
πει τα είχε καταθέσει τόσες φορές, η ίδια πάντα ικεσία. Απο-
μακρύνθηκε διακριτικά πισωπατώντας κι άφησε τη μητέρα
της να συνεχίσει τη μοναχική διαδρομή στους δρόμους της
κατάνυξής της.
Απόσωσε κάποτε ηΜαριάνθη με τις προσευχές της στην
Παναγία και στους αγίους της προτίμησής της, έκανε πάλι τον
σταυρό της και σκούπισε τα μάτια. Ασυναίσθητα πλησίασε
στο καγκελόφρακτο παράθυρο και έριξε μιαματιάστον δρό-
μο αφηρημένη. Σαν να περίμενε κάτι να έχει αλλάξει, κάτι να
συμβεί που θα την έβγαζε από τους κόσμους της και θα έκα-
νε ένα χαμόγελο, ένα αχνό μειδίαμα, να γράψει στην άκρη
των χειλιών της. Κάτι που θα μπορούσε να ρίξει φως σε εκεί-
νον τον εφιάλτη που τη βασάνιζε εδώ και δυο βδομάδες. Να
διαλευκάνει το κακό όνειρο, ήταν σίγουρη ότι ήταν κακό
όνειρο, κι ας μην μπορούσε ακόμη να το ερμηνεύσει. Κι ήταν
επίσης σίγουρη ότι είχε να κάνει με τη δύσκολη εγκυμοσύνη
της Θεοδώρας και την ασθενική της φύση, μια και από μικρή
την είχε χτυπήσει η ζαμπούνα
*
. Στεφανωμένη με τονΜιχάλη
εδώκαι τρία χρόνια είχε αποβάλει τον πρώτο τους καρπό και
τώρα εναγώνια περίμεναν ναφέρει τον δεύτερό τους ζωντα-
νό στον κόσμο.
Όμως κανένα σημάδι δεν φάνηκε στον μολυβοφορτωμέ-
νοουρανό, στους δρόμους, σταορθόκλαδα κυπαρίσσια, στις
