[ 15 ]
ανήµπορα να ζήσουν στο παρόν. Άχαροι δειλοί, όλοι τους, κι εγώ
ανάµεσά τους. Γιατί µονάχα µία µεγάλη περιπέτεια υπάρχει, κι αυτή
είναι η κίνηση προς τα µέσα, προς τα µύχια, προς τον έσω εαυτό, και
για τούτη την περιπέτεια δεν µετράει µήτε ο χρόνος µήτε ο χώρος,
µήτε καν τα όποια κατορθώµατα.
Κάθε κάτι χρόνιαβρισκόµουνστοχείλος τούτης της ανακάλυψης,
αλλάµε χαρακτηριστικό τρόποπάντοτε κατάφερνα να ξεγλιστρήσω
και ν’αποφύγω το ζήτηµα. Άµα πασχίζω να βρω καµιά δικαιολογία,
µπορώνα σκεφτώµονάχα το περιβάλλον, τους δρόµους που ήξερα
και τους ανθρώπους που τους κατοικούσαν. ∆εν µπορώ να σκεφτώ
µήτε ένα δρόµο στην Αµερική, ή έναν άνθρωπο που να κατοικεί σε
έναν τέτοιοδρόµο, ικανό ναοδηγήσει κάποιον στην ανακάλυψη του
εαυτού. Έχω βαδίσει στους δρόµους πολλών χωρών του κόσµου,
αλλάπουθενάδεν ένιωσα τόσο ευτελισµένος και ταπεινωµένος όσο
στην Αµερική. Σκέφτοµαι σάµπως όλοι οι δρόµοι στην Αµερική να
σχηµατίζουν µιαν απέραντη καταβόθρα, ναι, µια καταβόθρα του
πνεύµατος όπου τα πάντα απορροφιούνται και ξεραίνονται, και γί-
νονται ένα παντοτινό πελώριο σκατό. Πάνωαπό τούτη την καταβό-
θρα το πνεύµα της εργασίας σείει ένα µαγικό ραβδί. Παλάτια κι ερ-
γοστάσια ξεπηδάνε πλάι πλάι, και αποθήκες µε πολεµοφόδια και
εργοστάσια χηµικών και ορυχεία χάλυβα και σανατόρια και φυλακές
και άσυλα για παράφρονες. Όλη η ήπειρος είναι ένας εφιάλτης που
παράγει τηµέγιστηαθλιότηταστον µέγιστοβαθµό. Ήµουν ένας, µια
απλή µονάδα, καταµεσής στο µεγαλύτερο πατιρντί ευµάρειας και
ευτυχίας (στατιστικής ευµάρειας, στατιστικής ευτυχίας), αλλά ποτέ
δεν συνάντησα ούτε έναν άνθρωπο αληθινά πλούσιο κι αληθινά
ευτυχισµένο. Αν µη τι άλλο εγώτοήξεραπως ήµουν δυστυχισµένος,
φτωχός, ξεθεωµένος και στο χάος χαµένος. Κι αυτό ήταν η µόνη µου
