[ 17 ]
Ο ΜΗΝΆΣ ΛΈΕΙ
Μ
ε λένε Μηνά και δεν θέλω να περάσω στο πανεπιστή
μιο.
ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΕΡΑΣΩ ΣΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ.
Το κόλλησα στην πόρτα του δωματίου μου. Να το βλέ
πουν, να σταματήσουν επιτέλους να ρωτούν.
Δεν θέλω πτυχίο στο κάδρο.
Δεν θέλω αναμνήσεις από αμφιθέατρα.
Δεν θέλω παλιούς συμφοιτητές.
Και δεν έχω να αποδείξω σε κανέναν τίποτα.
Τα κορίτσια της θεωρητικής κατεύθυνσης λυσσάνε. Κά
νουν τις υπεράνω, αλλά λυσσάνε. Σαπίζει το μυαλό τους από
τα μαθήματα. Δεν γίνεται να θυμάσαι τα εθνικά κινήματα
στη νοτιοανατολική Ευρώπη με χρονολογική σειρά και
αριθμούς νεκρών ανά κίνημα και να έχεις μυαλό κανονικού
ανθρώπου, Jesus.
Γεμίζουν το κεφάλι τους με άχρηστες πληροφορίες.
Αποστηθίζουν φράσεις που αρέσουν στους διορθωτές:
συνελόντι ειπείν, εν κατακλείδι, μολαταύτα
. Φυλλάδια και
φωτοτυπίες απ’ τα φροντιστήρια που κλείνουν τις εκθέσεις
πάντα με την ίδια πρόταση:
στην κρίσιμη εποχή που ζούμε
