Η Ν Υ Χ Τ Ε Ρ Ι Δ Α
13
κουτσωτή μύτη και μαύρα κατσαρά μαλλιά, άνοιξε δρόμο μέ-
σα από τον κόσμο και τον πλησίασε με μεγάλες δρασκελιές.
«Ο κύριος Χόλι, υποθέτω!» φώναξε θριαμβευτικά.
Ο Χάρι Χόλε σκέφτηκε τι επιλογές είχε. Το είχε πάρει
απόφαση ότι τον πρώτο καιρό στην Αυστραλία θα διόρθωνε
συχνά την προφορά του επωνύμου του· συνήθως το πρόφεραν
«Χόουλ», δηλαδή «Τρύπας», ωστόσο το «Χόλι», δηλαδή
«Άγιος», δεν ήταν και τόσο κακό.
«Άντριου Κένσινγκτον, χαίρω πολύ» είπε ο άντρας χαμο-
γελώντας πλατιά και έτεινε την τεράστια παλάμη του – είχε
μέγεθος λεμονοστύφτη! «Καλωσόρισες στο Σίδνεϊ. Ελπίζω να
είχες καλή πτήση» πρόσθεσε εγκάρδια ο ξένος, και τα λόγια
του ήταν σαν καθυστερημένος αντίλαλος του τυπικού αποχαι-
ρετισμού της αεροσυνοδού είκοσι λεπτά νωρίτερα. Άρπαξε τη
στραπατσαρισμένη βαλίτσα του Χάρι και ξεκίνησε για την
έξοδο, χωρίς καν να κοιτάξει πίσω.
Ο Χάρι τον ακολούθησε καταπόδι. «Εργάζεσαι στην αστυ-
νομία του Σίδνεϊ;» άρχισε να λέει.
«Ναι, βέβαια, συνάδελφε
.
Πρόσεχε!»
Η πόρτα ανοιγόκλεισε στο πρόσωπο του Χάρι, κοπάνησε
τη μύτη του και τα μάτια του δάκρυσαν. Μια χοντροκομμένη
φαρσοκωμωδία δεν θα μπορούσε να είχε αρχίσει χειρότερα.
Έτριψε τη μύτη του και βλαστήμησε στα νορβηγικά. Ο Κέν-
σινγκτον τον κοίταξε συμπονετικά.
«Παλιοπόρτες, ε;» είπε.
Ο Χάρι δεν απάντησε. Δεν ήξερε πώς απαντούν σε κάτι
τέτοιο εδώ.
Στο πάρκινγκ ο Κένσινγκτον άνοιξε το πορτμπαγκάζ ενός
μικρού, καλοδιατηρημένου Toyota και πέταξε μέσα τη βαλί-
τσα. «Θέλεις να οδηγήσεις,
συνάδελφε;» ρώτησε έκπληκτος.
Ο Χάρι συνειδητοποίησε πως καθόταν στη θέση του οδη-
γού. Μα βέβαια, διάολε, οδηγούσαν στα αριστερά στους δρό-
μους της Αυστραλίας. Ωστόσο, η θέση του συνοδηγού ήταν
