J O N E S B O
12
«Ναι» απάντησε χτυπώντας νευρικά τα δάχτυλά του στο
γκισέ.
Εκείνη σούφρωσε τα χείλη της, παίρνοντας μια άσχημη
έκφραση, και είπε με επικριτικό τόνο: «Γιατί δεν υπάρχει
βίζα στο διαβατήριό σας, σερ;».
Η καρδιά του σκίρτησε, όπως γινόταν κάθε φορά που ένιω-
θε να πλησιάζει κάποια καταστροφή. Μήπως το «σερ» χρησι-
μοποιούνταν μόνο όταν τα πράγματα άρχιζαν να δυσκολεύουν;
«Συγγνώμη, το ξέχασα» ψέλλισε ο Χάρι ψάχνοντας πυρε-
τωδώς τις εσωτερικές τσέπες του. Γιατί δεν είχαν βάλει μια
ειδική βίζα στο διαβατήριό του, όπως κάνουν συνήθως με την
κανονική βίζα; Ακριβώς πίσω του στην ουρά άκουσε το ελα-
φρύ βουητό από ένα γουόκμαν και κατάλαβε πως ήταν ο δι-
πλανός του στο αεροπλάνο. Έπαιζε την ίδια κασέτα κατά τη
διάρκεια όλης της πτήσης. Γιατί, διάολε, δεν μπορούσε ποτέ
να θυμηθεί σε ποια τσέπη είχε βάλει τι; Σαν να μην έφτανε
αυτό, έκανε αφόρητη ζέστη παρόλο που ήταν σχεδόν δέκα το
βράδυ. Ο Χάρι ένιωσε το κρανίο του να μυρμηγκιάζει.
Επιτέλους βρήκε το έγγραφο και το άφησε ανακουφισμέ-
νος στο γκισέ.
«Αστυνομικός λοιπόν;
»
Η υπάλληλος σήκωσε τα μάτια της
από την ειδική βίζα και τον κοίταξε, χωρίς σουφρωμένο στό-
μα πια.
«Ελπίζω να μη δολοφονήθηκαν τίποτα ξανθιές Νορβηγί-
δες»
γέλασε και πίεσε δυνατά τη σφραγίδα πάνω στην ειδική
βίζα.
«Μόνο μία» απάντησε ο Χάρι Χόλε.
Η αίθουσα αφίξεων ήταν γεμάτη ταξιδιωτικούς πράκτορες και
οδηγούς λιμουζινών που κρατούσαν ψηλά πινακίδες με διάφο-
ρα ονόματα, όμως πουθενά δεν έλεγε «Χόλε». Ήταν έτοιμος
να πάρει ταξί όταν ένας μαύρος άντρας με ανοιχτόχρωμο
μπλου τζιν και χαβανέζικο πουκάμισο, με ασυνήθιστα πλα-
