από αυστραλούς ζογκλέρ και κλόουν μέχρι τις εικόνες από περιοδεύοντα λούνα
παρκ, από τη γέννηση και την άνθηση του κινήματος των χίπηδων στην περιοχή
του Μπάιρον Μπέι, την γκέι κουλτούρα, τις drag queen του αυστραλέζικου Σαν
Φρανσίσκο, μέχρι το αυστραλέζικο ράγκμπι και τα μαθήματα αλεξιπτωτισμού που
έκανα έξω από το Νιουκάσλ.
Όλα αυτά –κι ακόμα περισσότερα– μπήκαν στα γραπτά μου, αβγατίζοντας
ολοένα τις σελίδες του βιβλίου, που κατέληξε να έχει τον τίτλο ενός παραδοσια-
κού θρύλου των Αβοριγίνων:
Ο άνθρωπος-νυχτερίδα
. Τίτλος που, κατόπιν, έπρεπε
ν’ αλλαχθεί στα αγγλικά, καθώς τα πνευματικά δικαιώματα του ονόματος αυτού
ήταν ήδη κατοχυρωμένα (κι όχι, δεν αναφέρομαι στους Αβορίγινες, αυτοί δεν θα
με έτρεχαν στα δικαστήρια...)
Επέστρεψα σπίτι. Εξήγησα στο συγκρότημα ότι δεν είχα σκοπό να γράψω άλ-
λα τραγούδια στο σύντομο μέλλον. Εξήγησα στο αφεντικό μου ότι δεν μου έμενε
πια χρόνος για την παλιά μου δουλειά: η ζωή έτρεχε, κι εγώ είχα ένα σωρό άλλα
πράγματα να κάνω. Γιατί ήμουν πια, όπως σας είπα, εθισμένος.
Και μετά έστειλα το χειρόγραφο στον εκδοτικό οίκο όπου δούλευε το κορίτσι
που ήξερα.
Ήμουν άνεργος κι αγωνιούσα για το μέλλον. Αλλά κοιμόμουν σαν πουλάκι.
Λίγες εβδομάδες αργότερα, χτύπησε το τηλέφωνο.
Το απάντησα: «Jo Nesbo, λέγετε».
Κι η φωνή από την άλλη άκρη της γραμμής, είπε:
«Θα μου πεις ποιος είναι αυτός ο Χάρι Χόλε τέλος πάντων;»
Το βιβλίο πρωτοεκδόθηκε το φθινόπωρο του 1997.
Ό
σλο
, 31 Α
υγούστου
2016
