JO NESBO
ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΣΤΗΝ ΕΙΔΙΚΗ ΕΠΕΤΕΙΑΚΗ ΕΚΔΟΣΗ
Ή
θελα να γράψω. Να γράψω κάτι. Οτιδήποτε.
Ήταν 1996: Το πρωί δούλευα ως χρηματιστής και τα βράδια ήμουν σε τουρνέ
με το συγκρότημά μου. Σκληρή δουλειά. Η ζωή μου ήταν περίεργη, κάτι σαν δρ
Τζέκιλ και κύριος Χάιντ και, εκ των υστέρων, ούτε κι εγώ ξέρω πώς τα κατάφερα
να επιζήσω εκείνη τη χρονιά. Ίσως και να μην τα κατάφερα, δηλαδή. Θυμάμαι να
ξαπλώνω στο κρεβάτι και να προσπαθώ να κοιμηθώ, αλλά μάταια· παρόλο που
ήταν το μοναδικό πράγμα που αποζητούσε το κορμί μου. Κι έτσι, αποφάσισα να
φύγω διακοπές. Πήρα πρώτα άδεια από το αφεντικό μου στη χρηματιστηριακή
εταιρεία κι ύστερα από το συγκρότημά μου.
Σηκώθηκα και πήγα στην Αυστραλία. Γιατί στην Αυστραλία; Επειδή, κυρίως,
δεν είχε καμία σχέση με το Όσλο.
Κι επειδή σκέφτηκα ότι, αν βαριόμουν, το πολύ πολύ θα καταπιανόμουν επι-
τέλους μ’ εκείνο το μυθιστόρημα που είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου (και σ’ ένα
κορίτσι που δούλευε σ’ έναν εκδοτικό οίκο του Όσλο) να γράψω.
Τελικά είδα πολύ λιγότερα πράγματα απ’ ό,τι περίμενα στην Αυστραλία. Αλλά
δεν βαρέθηκα στιγμή.
Γιατί έγραφα. Μερικές φορές 18 ώρες σερί. Άλλες, μόνο 12.
Ζούσα στο μικρό δωμάτιο ενός ξενοδοχείου στην περιοχή του Κινγκς Κρος,
στο Σίδνεϊ, που τότε ήταν ο απόλυτος προορισμός αν ήθελες ν’ αγοράσεις ναρκω-
τικά ή σεξ. Βλέπετε, είχα ήδη εθιστεί, από την πρώτη κιόλας δόση. Γραψίματος.
Ήμουν σαν τοξικομανής: από τη στιγμή που ξυπνούσα μέχρι τη στιγμή που έπεφτα
ξερός από την κούραση, οτιδήποτε έκανα είχε σχέση με το γράψιμο. Και σαν
τοξικομανής, έκλεβα ό,τι έβρισκα μπροστά μου για να εξασφαλίσω τη δόση μου:
από την ιστορία της Αυστραλίας και την κουλτούρα της νυχτερινής της ζωής, μέχρι
το ενυδρείο και την όπερα του Σίδνεϊ· από τις πόρνες στο Ντάρλινγκχερστ Ρόουντ,
μέχρι τις παραδόσεις των Αβοριγίνων στα βιβλία του Αυστραλιανού Μουσείου∙
