Τ Ο Χ Ε Ρ Ι Π Ο Υ Κ Ι Ν Ε Ι Τ Α Ν Η Μ Α Τ Α
15
εντάξει, και το σχολείο– και πήρα μόνη μου τον
δρόμο μου. Έβγαινα κάθε πρωί και ζητιάνευα για
ένα εξάωρο. Ήξερα ποιους να πλευρίσω, για πόσην
ώρα και τι ακριβώς να λέω. Ποτέ δεν ντράπηκα.
Αυτό που έκανα ήταν καθαρή συναλλαγή: έκανες
κάποιους ανθρώπους να αισθανθούν καλά κι αυτοί
για αντάλλαγμα σου έδιναν χρήματα.
Καταλαβαίνετε λοιπόν γιατί η όλη ιστορία με τη
μαλακία ήταν για μένα μια
φυσιολογική
επαγγελ-
ματική εξέλιξη.
Οι Πνευματικές Παλάμες (δεν φταίω εγώ, δεν το
ονόμασα εγώ έτσι το μέρος) βρίσκονταν σε μια σι-
κάτη γειτονιά στη δυτική πλευρά του κέντρου της
πόλης. Τράπουλες ταρό και κρυστάλλινες σφαίρες
μπροστά, παράνομες σοφτ ερωτικές υπηρεσίες πίσω.
Είχα απαντήσει σε μια αγγελία για ρεσεψιονίστ.
Όπως αποδείχτηκε, «ρεσεψιονίστ» εκεί σήμαινε
«πόρνη». Η αφεντικίνα μου, η Βίβικα, είναι πρώην
ρεσεψιονίστ και νυν
πραγματική
χειρομάντισσα,
διαβάζει τη μοίρα στις γραμμές της παλάμης. (Βί-
βικα δεν είναι το πραγματικό της όνομα, το πραγ-
ματικό της είναι Τζένιφερ, αλλά οι άνθρωποι δεν
πιστεύουν ότι μια Τζένιφερ είναι ικανή να σου πει
