Τ Ο Χ Ε Ρ Ι Π Ο Υ Κ Ι Ν Ε Ι Τ Α Ν Η Μ Α Τ Α
13
να απολαύσουν τη δυστυχία σου. Αυτοί θα σου δώ-
σουν, αφού τους δώσεις εσύ πρώτα κάτι που θα
τους κάνει να αισθανθούν καλύτερα – όσο πιο λυ-
πητερή είναι η ιστορία σου, τόσο καλύτερα αισθά-
νονται που θα σε ελεήσουν και τόσο περισσότερα
θα δώσουν. Δεν τους κατηγορώ. Πας θέατρο, θες να
διασκεδάσεις.
Η μαμά μου είχε μεγαλώσει σε αγρόκτημα κάπου
στα νότια της Πολιτείας. Η μητέρα της είχε πεθάνει
στη γέννα· ο μπαμπάς της καλλιεργούσε σόγια και
ασχολιόταν με το μεγάλωμα της κόρης του μόνο όταν
δεν ήταν πτώμα από τη δουλειά. Η μαμά μου ήρθε
στην πόλη για να πάει στο κολέγιο, ο μπαμπάς της
αρρώστησε από καρκίνο, η φάρμα πουλήθηκε, έπα-
ψαν να τα βγάζουν πέρα και η μαμά μου αναγκά-
στηκε να παρατήσει τις σπουδές της. Δούλεψε τρία
χρόνια σερβιτόρα, έπειτα ήρθε στον κόσμο η κορού-
λα της, ο μπαμπάς της κορούλας της την παράτησε
και μέσα σε λίγο καιρό… έγινε μια απ’ αυτές. Τις
άπορες. Δεν ήταν περήφανη…
