Τ Ο Χ Ε Ρ Ι Π Ο Υ Κ Ι Ν Ε Ι Τ Α Ν Η Μ Α Τ Α
11
ζωντανή μετάδοση, ξάπλα στο σαραβαλιασμένο
στρώμα μας, ανάμεσα στους λεκέδες. (Αυτό θυμάμαι
κυρίως από τα παιδικά μου χρόνια: τους λεκέδες.
Δεν θα μπορούσα να σας πω τι χρώμα ήταν το μάτι
της μαμάς μου, αλλά ήξερα ότι ο λεκές στην τραχιά
μοκέτα είχε χρώμα καφετί σαν κρεατόζουμο, οι λε-
κέδες στο ταβάνι ήταν μουντό πορτοκαλί και οι λε-
κέδες στον τοίχο είχαν το ζωηρό κίτρινο χρώμα του
κάτουρου μετά από μεθύσι.)
Η μαμά κι εγώ ντυνόμασταν καταλλήλως. Εκείνη
φορούσε ένα ωραίο ξεθωριασμένο βαμβακερό φου-
στάνι, σχεδόν λιωμένο, που κραύγαζε όμως από μα-
κριά ευπρέπεια. Εμένα με έντυνε με ό,τι περσινά
ρούχα δεν μου έκαναν καλά. Πιάναμε ένα παγκάκι
και βάζαμε στόχο τους κατάλληλους περαστικούς
για να ζητιανέψουμε. Είναι ένα σύστημα πολύ απλό.
Πρώτη επιλογή είναι τα λεωφορεία με πιστούς χρι-
στιανούς από άλλη πόλη. Οι ντόπιοι χριστιανοί σε
στέλνουν κατευθείαν στην εκκλησία. Οι ξένοι συνή-
θως αισθάνονται υποχρέωση να βοηθήσουν, ειδικά
μια μονόφθαλμη κυρία με ένα θλιμμένο παιδάκι.
Δεύτερη επιλογή είναι γυναίκες, που πάνε ανά δύο.
(Γυναίκες μόνες, συνήθως στρίβουν με το που σε
