13
Τ Ο ΗΜ Ε Ρ Ο Λ Ο Γ Ι Ο
προσεύχομαι σιωπηλά να έχω τη δύναμη που ξέρω ότι
θα χρειαστώ. Πίστευα πάντα ακράδαντα στον Θεό και
στη δύναμη της προσευχής, αν και για να είμαι ειλικρινής,
η πίστη μού έχει δημιουργήσει ορισμένες απορίες, για
τις οποίες θέλω οπωσδήποτε να πάρω απάντηση αφού
θα έχω φύγει.
Έτοιμος τώρα. Βάζω τα γυαλιά μου, από την τσέπη
βγάζω έναν μεγεθυντικό φακό. Τον αφήνω στο τραπέζι
για μια στιγμή καθώς ανοίγω το ημερολόγιο. Χρειάζονται
δύο γλειψιές στο ροζιασμένο δάχτυλό μου για να γυρίσω
το φθαρμένο εξώφυλλο στην πρώτη σελίδα. Τότε βάζω
τον μεγεθυντικό φακό στη θέση του.
Υπάρχει πάντα μια στιγμή –ακριβώς πριν αρχίσω να
διαβάζω την ιστορία– που ο νους μου ταράζεται και ανα
ρωτιέμαι: «Λες σήμερα να είναι η μέρα;». Δεν ξέρω, για
τί ποτέ δεν το γνωρίζω εκ των προτέρων, και βαθιά μέσα
μου πραγματικά δεν έχει καμία σημασία. Η πιθανότητα
είναι αυτή που με κάνει να συνεχίζω, όχι η εγγύηση, για
μένα είναι ένα είδος στοιχήματος. Και, παρότι μπορεί
να με αποκαλέσεις ονειροπόλο ή ανόητο ή οτιδήποτε
άλλο, εγώ πιστεύω ότι όλα είναι δυνατά.
Αντιλαμβάνομαι ότι οι πιθανότητες και η επιστήμη
είναι εναντίον μου. Η επιστήμη, όμως, δεν είναι η από
λυτη απάντηση · αυτό ξέρω, αυτό έχω μάθει στη ζωή μου.
Και αυτό με αφήνει με την πεποίθηση ότι τα θαύματα,
όσο ανεξήγητα ή απίστευτα κι αν είναι, είναι αληθινά και
μπορούν να συμβούν ανεξάρτητα από τη φυσική τάξη
των πραγμάτων. Έτσι, ακόμα μια φορά, όπως ακριβώς
