T O N Y P A R S O N S
26
σκουρότερη απόχρωση. Είδα την κηλίδα να απλώνεται, να γίνε-
ται μαύρη.
«Έλα, γλυκιά μου, μην κλείνεις τα μάτια» είπε η Γουαϊτστόουν,
με φωνή απαλή και τρυφερή σαν μητέρας προς το παιδί της και
τα χέρια της, που πίεζαν ακόμη με δύναμη το τραύμα, ήδη μού-
σκεμα απ’ το αίμα.
Η αστυνομικός ήταν πολύ νέα. Ένα απ’ αυτά τα γεμάτα ιδεα
λισμό πιτσιρίκια που κατατάσσονται στη Μητροπολιτική Αστυ-
νομία με την ελπίδα να κάνουν τον κόσμο καλύτερο.
Το πρόσωπό της είχε πανιάσει, τόσο από το αιμορραγικό σοκ
όσο και από το σοκ απ’ το τραύμα αυτό καθαυτό. Πρόσεξα μια
λεπτή βέρα αρραβώνων στον παράμεσο του αριστερού της χεριού.
Πέθανε μ’ ένα ηχηρό πνιχτό επιφώνημα και μια φυσαλίδα
αίματος να σκάει ανάμεσα στα χείλη της. Είδα τα μάτια της
Γουαϊτστόουν να γυαλίζουν απ’ τα δάκρυα, και τα χείλη της
σφιγμένα σε μια λεπτή γραμμή μένους.
Κοιτάξαμε ψηλά στο μπαλκόνι.
Ο τύπος βρισκόταν ακόμη εκεί.
Ο άντρας που, κάποια στιγμή, ανήμερα Πρωτοχρονιάς, είχε
αποφασίσει ότι θα σκότωνε όλη του την οικογένεια. Αυτό ανέ-
φερε η κλήση στην Άμεση Δράση. Αυτό ήταν το σχέδιό του. Αυτό
τον είχε ακούσει να ουρλιάζει ο γείτονας μέσα απ’ τον τοίχο,
προτού μαζέψει τους δικούς του και φύγει για να γλιτώσει.
Ο τύπος στο μπαλκόνι κράδαινε ακόμη την καραμπίνα του.
Μια μαύρη κυνηγετική. Είχε ένα στόχαστρο με λέιζερ, ένα έντο-
νο πράσινο φωτάκι για να στοχεύεις, ολόιδιο με το φωσφορίζον
φωτόσπαθο του Λουκ Σκάιγουοκερ. Έμοιαζε με παιχνίδι · αλλά
δεν ήταν. Είδα την πράσινη κουκκίδα του λέιζερ να διατρέχει το
έδαφος –το γκαζόν στην είσοδο της πολυκατοικίας, την άσφαλτο
του δρόμου– και να σταματά στο σημείο όπου βρισκόμασταν.
Στέκαμε ακίνητοι. Όλοι και όλα είχαν παγώσει. Η πράσινη
